نکند پشیمان شویم

در سال 91، بودجه‌ای که به این بخش اختصاص یافت، 1160 میلیارد تومان بود که امسال این رقم با عقبگردی چشمگیر، به 980 میلیارد تومان رسیده تا شانه به شانه اعتبارات مربوط به تخریب، بازسازی و مقاوم‌سازی مدارس که از رقم هزار میلیارد تومان سال گذشته به عدد 774 میلیارد تومان رسیده، یک سقوط معنی‌دار را تجربه کند.

بحث‌برانگیز بودن این کاهش اعتبارات را زمانی بهتر می‌شود درک کرد که بدانیم همین امروز که این سطرها خوانده می‌شود، چهار میلیون مترمربع فضای آموزشی فرسوده، خطرآفرین و ناایمن در کشور وجود دارد که برای تخریب، نوسازی و مقاوم‌سازی به پول نیاز دارد.

حساسیت این موضوع زمانی بیشتر به چشم می‌آید که نقبی به گذشته بزنیم، یعنی به سال 85 که دولت تعهد داد برای نوسازی و بازسازی مدارس فرسوده کشور، چهار میلیارد دلار در اختیار سازمان نوسازی قرار دهد، ولی امروز که هفت سال از آن تاریخ گذشته، هنوز این رقم به طور کامل محقق نشده است.

البته شاید یکی از دلایل این تاخیر، نوسانات فاحش قیمت دلار که از سال گذشته شدت گرفت، باشد، چون سال 85 که این وعده به سازمان نوسازی داده می‌شد قیمت دلار حدود هزار تومان بود، اما بتدریج ارزش ریال سقوط کرد و قیمت دلار تا سه‌برابر بالا کشید.

با این حال آموزش و پرورش در وضع جدید، نرمشی از خود نشان داد و توافق کرد که اعتبار پیش‌بینی شده را به ریال دریافت کند که بعد از به‌روزرسانی این اعتبار، با رقم 6300 میلیارد تومان موافقت شد که تا امروز فقط 4000 میلیارد تومان آن محقق شده است.

پس تا اینجای کار، عمران مدارس 2300 میلیارد تومان کسری بودجه دارد که اگر با کسری بودجه سال 92 جمع شود، مشخص خواهد شد که چرا باید تا این حد برای استان‌های تهران، خراسان رضوی، فارس، اصفهان و آذربایجان شرقی و غربی که بیشترین مدارس فرسوده را دارند، نگران بود.

البته شاید توجیه دولت در این حوزه، صرفه‌جویی در هزینه‌ها باشد، ولی تردید نداریم که کم‌گذاشتن از بودجه‌ای که با جان انسان‌ها سر و کار دارد نه توجیه‌شدنی است و نه وقتی حادثه‌ای رخ داد و مرگی رقم خورد، پشیمانی سودی دارد.

مریم خباز - گروه جامعه