فرصتی برای رشد ما وجود ندارد

این تیم خواسته‌های بازیکنی مثل مرا براحتی برآورده می‌کند. این تیم با بهره‌گیری از یک مربی خوب، بازیکنان باتجربه و البته یک حامی مالی می‌تواند نمونه بارز باشگاهی باشد که داعیه حرفه‌ای بودن دارد.

بله، در حال حاضر من گران‌ترین بازیکن کنونی بسکتبال ایران هستم. هم‌تیمی‌هایم می‌گویند گران‌ترین بازیکن تاریخ هم محسوب می‌شوم که البته این را باور ندارم، چرا که در تیم‌های تهرانی ممکن است بازیکنانی باشند که از من هم بیشتر بگیرند.

اگر لازم شد بعدا می‌گویم!

خیر، البته این را قبول دارم که ما خیلی قوی شده‌ایم، بخصوص وقتی فولاد ماهان به دسته یک رفت و ستاره‌های بزرگش یعنی پطروس و زمان‌پور به اینجا آمدند؛ اما این که ما براحتی می‌توانیم قهرمان لیگ شویم را اصلا قبول ندارم. تیم‌های دیگر که بیکار نبوده‌اند، آنها هم مثل ما بازیکن گرفته‌اند و دست به تغییر و تحول زده‌اند. تیم دانشگاه آزاد نیز پا به پای ما در فصل نقل و انتقالات پیش رفت و تا توانست بازیکن جذب کرد. این هم خیلی طبیعی است که بازیکنی بخواهد به تیمی برود که حداقل توقعات مالی‌اش را برآورده می‌کند. قزوین نیز چنین تیمی است که می‌تواند همه خواسته‌های یک بازیکن را برآورده کند. البته همان‌طور که گفتم همه بازیکنان خوب به اینجا نیامده‌اند و بین تیم‌های دیگر هم پراکنده شده‌اند. اصلا تیم ما بجز پطروس و زمان‌پور کدام ستاره را جذب کرده است؟! مسئولان قزوین تنها کاری که کرده‌اند این است که بازیکنان خارجی خود را حفظ کرده‌اند.

سرمایه‌های انسانی بسکتبال بیشتر شده‌اند و در مقایسه با گذشته بازیکنان بنا به دلایل مختلف بیشتر و بهتر پیشرفت می‌کنند. مشکل بزرگی که بسکتبال بانوان با آن مواجه است کمبود حامی مالی برای تیم‌های باشگاهی است. این مشکل برخی از تیم‌های خوب و ریشه‌دار را به سمت و سوی نابودی پیش برده است و باعث شده بسیاری از بازیکنان خوب بابت این موضوع فرصت ادامه بازی‌ را از دست بدهند.

بله، ما هنوز هم افسوس می‌خوریم و از این ‌که نمی‌توانیم توانایی‌هایمان را در جایی ‌غیر از لیگ به نمایش بگذاریم ناراحت و دلخوریم. می‌دانیم که فدراسیونی‌ها همه سعی و تلاش خود را برای رفع این مشکل انجام می‌دهند، اما گویا فیبا همچنان راضی نمی‌شود که ما با حجاب کامل اسلامی در میادین مختلف آسیایی و برون‌مرزی به میدان برویم. نپذیرفتن حجاب بازیکنان ایرانی از سوی فیبا مضحک‌ترین بهانه برای محروم کردن ما از حضور در رقابت‌های برون‌مرزی است.

این تصمیم فیباست نه ما. به هر حال این موضوع با گذر زمان حل خواهد شد، فقط باید صبر کنیم. مشکل اینجاست که می‌ترسم این گذشت زمان به ضرر بازیکنانی همانند من تمام شود. البته باید این را هم یادآور شوم که با وجود محرومیت ما از حضور در میادین برون‌مرزی، فدراسیون همچنان اردوهای تیم ملی را تشکیل می‌دهد و ما هم با انگیزه فوق‌العاده‌ای در این اردوها شرکت می‌کنیم.

من به عنوان یک بازیکن گارد راس هم‌پستی‌های خودم را بهتر و بیشتر می‌شناسم. به اعتقاد من، محمودی و آیلین آرتونیان دیگر بازیکنان خوب ایران هستند. متاسفانه فرصت چندان زیادی برای رشد ما در بسکتبال بانوان وجود ندارد.

خوب همان‌طور که اشاره شد ما فعلا امکان حضور در مسابقه‌های برون‌مرزی را نداریم. وقتی در رقابت‌های برون‌مرزی حضور نداشته باشیم طبیعتا تجربه جدیدی در کار نخواهد بود و وقتی تجربه‌ای هم نباشد نمی‌توانیم براساس آن مهارت‌های جدیدی یاد بگیریم یا این‌ که سطح بازی‌هایمان را بهبود ببخشیم.

تا زمانی که نتوانم با تیم ملی در مسابقه‌های مختلف به میدان بروم، نمی‌توانم به این موضوع حتی فکر کنم. البته حتی اگر مجوز ما برای بازی کردن در رقابت‌های برون‌مرزی هم صادر شود مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا دیده شویم.

مهم‌تر از این برای ورزشکاران زن وجود ندارد که به آنها توجه بیشتری شود. فقط بعد مالی مهم نیست و باید بسیاری از ابعاد دیگر این موضوع را هم در نظر گرفت.

هیلدا حسینی‌خواه / جام‌جم