حافظ پست مدرن

در فرهنگ ما یک اشتباه مصطلح وجود دارد و تصور می‌شود سنت کهنه است، در حالی که کهنه چیزی است که از بین می‌رود اما سنت باقی می‌ماند، همچنان که شعر حافظ به مرور زمان پویایی خود را حفظ کرده است. حافظ همچنان می‌درخشد و هرقدر در ژرفنای معانی او غرق شویم بیشتر شیفته‌اش می‌شویم.

از میان اشعار او یک بیت را خیلی دوست دارم؛ بیتی که باعث شد «رسم زمونه» را بسازم. آن بیت این‌گونه است: نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر / نزاع بر سر دنیای دون مکن درویش.

از دیگر ویژگی‌های زیبای حافظ، نگاه او به عشق است. وقتی می‌گوید: قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق / چو شبنمی است که بر بحر می‌کشد رقمی. در این بیت عقل را دربرابر عشق هیچ می‌انگارد، اما هرگز عقل را ناچیز نمی‌شمرد.

وقتی هم که می‌گوید: زین آتش نهفته که در سینه من است / خورشید شعله‌ای است که در آسمان گرفت، بزرگی عشق را بیان می‌کند.

البته هر کس اهلیت دارد می‌داند شعر حافظ همان‌طور که خودش گفته، همه بیت‌الغزل معرفت است و هر بیتش عظمت پند عرفانی، انسانی و اخلاقی است که باید آن را درک کرد.