آیا باید تسلیت آمریکایی‌ها را بپذیریم؟

مسلم است که آمریکایی در پشت این تسلیت گفتن ها، صرفا به دنبال آبروداری برای دولت خود هستند. یک یادآوری خیلی ساده در ذهن به ما می‌گوید این تسلیت را برگردانیم و در صورت آنها بکوبیم. آنها آبروی خود را در ماجرای حمله به هواپیمای مسافربری ایران و کشته شدن 290 مسافر بی‌گناه این هواپیما که به تشویق فرمانده جنایتکار و تمام پرسنل این عملیات منجر شد، از دست داده‌اند. آنها آبروی خود را زمان تسلیح صدام به سلاح‌های شیمیایی که با آنها هزاران زن و کودک بی‌گناه ایرانی و عراقی را به شهادت رساند، از دست داده‌اند؛ فاجعه حلبچه را که فراموش نکرده اید. آنها آبروی خود را زمانی از دست دادند که هر چه در توان داشتند گذاشتند تا کشتیرانی ایران از هستی ساقط شود و نتواند کالاهای ضروری و مورد نیاز مردم ـ همان‌هایی که اکنون با آنان ابراز همدردی می‌کنند ـ را وارد کند و البته تاکنون تیرشان به سنگ خورده است. آنها آبروی خود را زمانی از دست دادند که تمام بانک‌ها را از مراوده مالی و پولی با ایران منع و زمین و زمان را زیر و رو کردند تا نکند منفذی برای انتقال ارز به داخل ایران باقی مانده باشد. آنها آبروی خود را زمانی از دست دادند که هر جنبنده‌ای قصد مراوده با ایران داشت از هستی ساقط کردند و این خصومت تازه آغاز شده است.

اکنون سخنگوی کاخ سفید با زلزله زدگان ایران همدردی می‌کند و می‌گوید: «ذهن ما پیش خانواده‌های کسانی است که جان خود را از دست داده‌اند و برای مجروحان بهبودی سریع آرزومندیم.» آمریکایی‌ها از یک طرف برای کمک به زلزله‌زدگان اعلام آمادگی می‌کنند و از طرف دیگر چند سال است که چماق جنگ را روی سر ملت ایران نگه داشته‌اند.

حال ما چگونه می‌توانیم این اشک تمساح را باور کنیم. در پاسخ به اظهار تاسف سخنگوی کاخ سفید باید گفت: آقای سخنگو لطفا از جنازه‌های کودکان معصوم ما و آوارگان مظلوم زلزله ایران برای خود آبرو دست و پا نکنید. شما آبروی خود را سال‌هاست که از دست داده‌اید.