نوشاد هنوز خاک پارکینگ را می‌خورد

اکنون با گذشت زمانی طولانی از آن دوره، نوشاد و نیما عالمیان ـ‌که به ترتیب چپ‌دست و راست‌دست هستند ـ زوجی پینگ‌پنگی به وجود آورده‌اند که در مقابل بسیاری از ناموران بزرگ جهان این رشته، شگفتی‌سازی می‌کنند.

پس از کسب نخستین پیروزی‌های تاریخ پینگ‌پنگ ایران در المپیک توسط نوشاد عالمیان به جا دیدیم با رحمت عالمیان، پدر و مربی او به گفت‌وگو بنشینیم.

اصلا فکرش را هم می‌کردید نوشاد روزی به چنین سطحی از پینگ‌پنگ برسد؟

خوشبختانه ارزیابی اصلی را مردم عزیزمان انجام می‌دهند که استقبال بی‌نظیری به عمل آورده‌‌اند. طوری که حتی بعد از پیروزی بر تانگ‌پنگ، قهرمان چینی‌تبار تایوانی، مردم مرتبا از جای‌جای میهن عزیزمان با من تماس گرفتند و تبریک گفتند.

به هر حال پس از برد قاطع نوشاد بر جاستین‌ هان استرالیایی، نوبت به تانگ‌پنگ رسید. تانگ‌پنگ که از قهرمانان بزرگ چین و جهان بوده است چند سالی است با پرچم تایوان، راهی مسابقه‌ها می‌شود و در رده‌بندی، 36 رده بالاتر از نوشاد قرار دارد.

در آن مسابقه، نوشاد خیلی با قدرت به پیروزی نزدیک شد، ولی رفته‌رفته آن مسابقه شبیه به یک تراژدی شده بود، چون پس از مختصر غفلتی از جانب ما، حریف با قدرت فوق‌العاده‌ای عقب‌افتادگی خود را جبران کرد ولی سرانجام در گیم پایانی، پس از تایم‌اوت خوب مربی ایران، دعاهای مردم کارساز واقع شد و دومین پیروزی بی‌سابقه در تاریخ المپیک، نصیب پینگ‌پنگ ایران شد. در مقابل تیمو بول آلمانی هم که همه چیز مشخص بود، چون او دارنده پنج نقره جهانی و المپیکی و در عین حال شش قهرمانی اروپاست و از همه نظر اعم از سن، تجربه، افتخارات و امکانات کاملا از نوشاد برتر است. به هر حال بعد از این دیدارها،‌ نام ایران در جهان پینگ‌پنگ بر سر زبان علاقه‌مندان افتاده است.

فکر می‌کنم او اگر بخواهد به پیشرفت برسد، لازم است در بوندس‌لیگا ـ که معتبرترین لیگ دنیاست ـ بازی کند.

آلمانی‌ها هم پیشنهاد خوبی به او داده‌اند ولی خود نوشاد که دقیقا روی اهدافش متمرکز است و تنها به موفقیت در عرصه ورزش قهرمانی و افتخارآفرینی برای ایران فکر می‌کند، رغبت چندانی به رفتن ندارد. نوشاد از فرهنگ بی‌بندوباری در چنین کشورهایی منزجر است.

نمی‌خواهم درددل کنم، ولی متاسفانه هیچ توجه شایسته‌‌ای به او و قهرمانان ملی پینگ‌پنگ ما نمی‌شود. نوشاد حتی به ازای حضورش در مسابقه‌ها و اردوهای متعدد ملی حقوقی دریافت نمی‌کند و رییس فدراسیون گفته است بودجه کافی برای این کار نداریم. در حقیقت، باید شخصا رفت و آمدهایمان از مازندران به تهران برای برقراری این حقوق از جانب کمیته ملی المپیک ادامه پیدا کند.

در حال حاضر دو قهرمان ملی (نوشاد و نیما عالمیان)‌ در پارکینگ منزلمان که آن را به یک باشگاه کوچک تبدیل کرده‌ایم، تمرین می‌کنند. در حقیقت با انگیزه‌های شخصی، آنها وارد پینگ‌پنگ شده‌اند. وقتی آنها 10 و 11 ساله بودند من آنها را به قیطریه تهران آوردم و به کمپ ملی پینگ‌پنگ منتقل کردم تا پنج سالی زیرنظر کره‌ای‌ها و دیگر مدرسان و مربیان خوب دنیا کار کنند. آن زمان، همه خانواده و فامیل ما با این اقدام مخالف بودند و نمی‌پذیرفتند فرشاد و نیما را از خانه دور کنیم.

پدر من که معاون فرهنگی مدرسه بود از ابتدا حتی با حضور خود و برادرم در پینگ‌پنگ مخالف بود و مرتبا راکت‌هایمان را می‌شکست، ولی ما حتی در دوره‌ای که ملی‌پوش شده بودیم، راکت‌هایمان را زیر سر می‌گذاشتیم و می‌خوابیدیم. در پینگ‌پنگ لطمات زیادی خوردیم و حتی به دلیل شرکت در مسابقه‌ها، شغل خود را از دست دادم و از بانک اخراج شدم. من همه چیز زندگی‌ام را صرف آرزویی کردم که خود به دست نیاوردم، یعنی به اهتزار درآوردن پرچم عزیز کشورمان بر فراز میادین مهم جهانی و آسیایی.

الان هم که خوشبختانه نیما و نوشاد به انجام چنین موفقیتی نزدیک شده‌اند متاسفانه هیچ حمایت لازمی از آنها صورت نمی‌گیرد و مسئولان اجرایی و استانی، کمکی به پیشرفت این دو قهرمان و استعدادهای ناب دیگر پینگ‌پنگ مازندران نمی‌کنند. آنها این روزها مرتبا به ما تبریک می‌گویند، ولی نمی‌دانم در گذشته کجا بودند و چرا هیچ همیاری با ما نمی‌کردند تا مرتبا در پیچ و خم اداری و دانشگاهی امور مربوط به پینگ‌پنگ و نوشاد اسیر باشم.

الان تنها درآمد ما از طریق شرکت نوشاد و نیما در مسابقه‌های لیگ است که به حمدالله زندگی ما را تامین کرده است، ولی واقعا چرا یک فوتبالیستی که هیچ افتخاری برای کشور نیافریده، باید رقمی یک میلیاردی در یک فصل بگیرد و ورزشکار دیگری که در المپیک به دنبال افتخار است، درصدی از آن درآمد را نداشته باشد؟ اگر امکانات و درآمد کافی و حداقلی در اختیار قهرمانان ما قرار بگیرد آنها هر افتخاری را برای کشور عزیزمان به ارمغان خواهند آورد.