ایثاری که 4 سال از عمرم را گرفت

 رقابت‌های مختلفی را تجربه کرده و همین پارسال هم در بازی‌های آسیایی گوانگجو شرکت کرد اما رکوردشکنی‌هایی داخلی و همان مدال برنزی که در رقابت‌های قهرمانی آسیا به دست آمد، جزو بهترین نتایج این بانوی دونده به حساب می‌آید.

لیلا ابراهیمی می‌گوید: «مهم‌ترین اتفاق زندگی من، به بازی‌های داخل سالن ماکائو برمی‌گردد؛ زمانی که خودم را آماده کرده بودم تا مدال بگیرم. مطمئن بودم که بدنم برای کسب مدال طلا آماده است و به همین خاطر با شرایط خیلی خوبی مسابقه را شروع کردم. خیلی خوب تمرین کرده بودم و می‌‌‌دانستم که با این سطح تمرین و آمادگی روحی حتما با دست پر از ماکائو برمی‌گردم. با این فکر مسابقه را شروع کردم و در کورس رقابت بودم که یک دفعه ورزشکار هندی که جلوتر از من بود، به زمین خورد. خواستم از رویش بپرم تا به او آسیبی نرسد که بعد از پرش به شکل بدی پایم پیچید و زمین خوردم.همان شد که زانویم بشدت آسیب دید و مجبور شدم جراحی کنم. در آن لحظه فقط به فکر کمک به ورزشکار هندی بودم اما وضعیت خودم خیلی بدتر از او شد.آن ورزشکار هندی مدت‌هاست که به زمین برگشته و الان یک ورزشکار المپیکی به حساب می‌آید اما من چند ماهی است که کاملا خوب شده‌ام. حتی در بازی‌های آسیایی گوانگجو هم احساس درد می‌کردم. این اتفاق 4 سال از بهترین دوران ورزشی را از من گرفت و هر وقت درباره‌اش فکر می‌کنم، نمی‌دانم چه چیزی باید بگویم.» لیلا ابراهیمی با این‌که وضعیت خودش را با ورزشکار هندی مقایسه می‌کند، می‌گوید:«امیدوارم این اتفاق برای هیچ ورزشکاری پیش نیاید. من روزهای خیلی بدی را بعد از این اتفاق گذراندم. وقتی پروسه درمانم 4 سال طول کشید، خیلی‌ها فکر کردند که دیگر باید دوومیدانی را کنار بگذارم. اما من حالا کاملا خوب شده‌ام و می‌خواهم دوباره روی پیست بدوم. آنقدر بدوم تا به تمام چیزهایی که می‌خواهم برسم.»