گاسپرینی: مربیگری‌ام در اینتر شگفت انگیز است

در چنان فهرستی نام‌های بزرگ فابیو کاپه‌لو و مارچلو لیپی هم دیده می‌شد و سن‌نیشا میهایلوویچ مدافع صربستانی سابق اینتر و آندره و یاس بواس مربی جوان فصل گذشته پورتو (که جذب چلسی شد)‌ نیز برای این مهم مطرح بودند. آنچه قطعی و جالب می‌نماید بی‌ثبات شدن نیمکت مربیگری آبی و سیاه‌های شهر میلان بعد از رفتن خوزه مورینیو از جوزپه مه‌آتزا در پایان بهار 2010 است. در این مدت رافا بنیتس اسپانیایی، لئوناردو برزیلی و اینک گاسپرینی سکاندار اینتر شده‌اند، اما دو نفر قبلی افسوس حاصل از رفتن آقای خاص از اینتر را محو نکردند و فصل 3 جامی طراحی و ترسیم شده توسط مورینیو همچنان دورانی نوستالژیک و تکرار نشدنی برای هواداران اینتر جلوه می‌کند. هرچند از آن فصل و تاریخ فقط قدری بیش از 13 ماه می‌گذرد. با هدایت بنیتس اسپانیایی اینتر در آخرین روزهای پاییز سال پیش جام باشگاه‌های جهان را در امارات فتح کرد و با مربیگری لئوناردو در پایان فصل گذشته جام حذفی ایتالیا برای چهارمین بار در طول 6 سال به سوی اینتری‌ها پر کشید.

با این حال موراتی پیوسته با بنیتس کشمکش داشت و به همین سبب وی را جواب کرد و با این که به لئوناردو نظر مثبت داشت، اما معتقد بود یک مربی بسیار بزرگ‌تر از او باید به باشگاه وی بیاید.

مالک ثروتمند اینترمیلان طبق برخی ادعاها و افشاگری‌ها رقمی بسیار چشمگیر به دن‌فابیو پیشنهاد داده بود تا با رها کردن پست سرمربیگری تیم ملی انگلیس، به کشورش بازگردد و با هدایت اینتر، یک بار دیگر سری A را بیازماید. طبیعی بود که در شایعات متنوع امسال فوتبال اروپا نام مارچلو بی‌یلسا نیز به عنوان نامزد این سمت بیاید بخصوص که نه این آرژانتینی عجیب و غریب و پرتحرک و نه موراتی، دیدار و گفت‌وگو با یکدیگر را تکذیب نکرده بودند.

با این حال بی‌یلسا مثل کاپه‌لو به اینتر نیامد و لیپی هم یک سال بعد از کنار گذاشته شدن از پست هدایت تیم ملی ایتالیا حاضر نشد مثل اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 مربی اینتر شود و در نهایت قرعه به نام گاسپرینی افتاد که جنووا را 4 سال هدایت و آن را صاحب هویت مشخص کرده و با احتساب توان معمولی و پرسنل نه‌چندان درخشان آن باشگاه، آنقدرها هم بد نتیجه نگرفته بود، توسط نراتزوری استخدام شد. گاسپرینی از نوامبر 2010 (آبان 89)‌ از جنووا اخراج شده بود زیرا در آن تاریخ نتایج آن تیم اصلا چیزی نبود که باشگاه می‌طلبید.

طبیعی است که ارتقایی چنین چشمگیر و تبدیل شدن از مربی اخراجی جنووا به مربی تازه و قطعی اینتر، گاسپرینی را به بهترین جایگاه عمرش رسانده باشد. وی در اوایل تابستان 2011 و در حالی که فصل جدید «سری A» از اوایل شهریور آغاز می‌شود، می‌گوید: «برای شروع فصل جدید بی‌تابم. اینک بازیکنان اینتر مثل سایر باشگاه‌ها تعطیلات تابستانی را می‌گذرانند ولی به زودی باز می‌گردند و آن موقع گفت‌وگو و تلاش مشترک ما برای درخشش در فصل بعد شروع خواهد شد.

نمی‌توانم و نباید قول قهرمانی و فتح جام‌ها را بدهم زیرا در صحنه مسابقات هیچ چیز قطعی نیست و فقط متعهد می‌شوم که ما بیشترین تلاش‌مان را در این راه به کار خواهیم گرفت. این روزها دائما از من می‌پرسند آیا منصوب شدن به عنوان مربی اینتر برای من یک امر حیرت‌‌انگیز بوده است و باید پاسخ بدهم که بله، چنین بوده اما یک شگفتی شیرین.»

قرار است اینتر اکثر نفرات شاخص خود را برای فصل بعدی هم حفظ کند و کاپیتان خاوی‌یر زانه‌تی در اتفاقی شگفت‌انگیزتر از انتخاب گاسپرینی هفدهمین فصل متوالی بازیگری‌اش را در نراتزوری تجربه خواهد کرد و در 38 سالگی نیز کاهش اشتیاقی در او قابل رویت نیست.

گاسپرینی می‌‌تواند مطمئن باشد که تیم بزرگی را تحویل گرفته، ولی آنچه دیگران درباره آن احساس اطمینان نمی‌کنند جواب دادن مربی‌ای در جوزپه مه‌‌آتزا است که در مرز پیری می‌‌خواهد برای اولین مرتبه کار کردن در باشگاهی بزرگ را تجربه کند و در شرایطی با ستاره‌ها سر و کله بزند که در نیم‌قرن اول زندگی‌اش فقط با غیر نامدارها کار کرده بود.

او حتی نمی‌تواند نسبت به حمایت بازیکنان تیم از خودش مطمئن باشد، زیرا آرژانتینی‌های اینتر (زانه‌تی، کامبیاسو، ساموئل و میلیتو)‌ هموطن‌شان بی‌یلسا را ترجیح می‌دادند و برزیلی‌های این باشگاه (سزار لوسیو، مایکون، موتا و کوتی‌نیو)‌ مایل بودند هموطن‌شان لئوناردو بماند. حالا گاسپرینی حتی حمایت ایتالیایی‌ها از خود را در اینتر قطعی نمی‌بیند و اصولا در یک تیم چند ملیتی چون اینتر مگر چند بازیکن ایتالیایی یافت می‌شوند که یک دلگرمی برای مربی بومی جدید تیم به حساب آیند؟!