کاربرد چسب بخیه

نوارچسب از موادی تشکیل شده که معمولا مقاوم در برابر آب و هوا بوده و در زیر آن لایه‌ای چسبناک قرار دارد. معمولا عرض این نوارها در حد چند میلی‌متر و روی لایه‌ای از کاغذ در پوششی محافظ است. از ورود این نوار چسب‌ها به بازار ایران 5 ـ 4 سال بیشتر نگذشته است. به این نوار چسب‌ها، چسب بخیه هم گفته می‌شود. برای استفاده از این نوارها، باید زخم بخوبی شسته شده و خشک شود. سپس لبه‌های زخم بدقت در کنار هم قرار داده شده و نوارها عمود بر سطح بریدگی چسبانده شود. از این روش در اورژانس‌ها، درمانگاه‌ها و حتی اتاق عمل استفاده می‌شود.

مزایا:این نوع چسب‌ها به دلیل سهولت مصرف، عدم نیاز به ماده بی‌حسی و به جا نگذاشتن اثر بر پوست، بسیار کاربردی شده‌اند. از این روش می‌توان براحتی در زیر گچ برای اندام‌های شکسته استفاده کرد. در قیاس با بخیه، مقاومت بیشتری نسبت به بروز عفونت دارد. آب و رطوبت اثر اندکی بر میزان کشش آنها بر لبه‌های زخم دارد با این حال توصیه می‌شود که در محل‌هایی که خونابه زیاد وجود دارد ،کمتر استفاده شود.

کاربرد: نوارچسب در زخم‌هایی که کشش پوستی کمی بر آنها وارد می‌شود ،کاربرد دارند. در مواردی که پوست زیاد باز شده و ممکن است چسب‌ها باز شوند، عده‌ای از پزشکان ابتدا چند بخیه عمقی زده و سطح پوست را با این نوارها به هم نزدیک می‌کنند که اثرات زیبایی خود را حفظ کرده و لبه‌های زخم از هم جدا نشود. این روش برای پیشانی، چانه، برجستگی‌های گونه، قفسه سینه و مناطق غیر مفصلی در اندام‌ها مناسب است.

منع مصرف: این چسب‌ها برای مواردی همچون زخم‌های موجود روی مفاصل، زخم‌هایی با لبه‌های نامنظم یا همراه با کنده شدن بخشی از پوست، زیر بغل، کف دست و پا، زخم‌هایی که ترشحات فراوان یا خون‌ریزی مداوم دارند، در ناحیه سر یا هر جایی که موی فراوان دارد، به کار نمی‌رود. فراموش نکنید که استفاده و عدم استفاده از این روش‌ ترمیمی را به پزشکی موکول کنید که از چگونگی استفاده، عوارض و کارایی آن اطلاع کافی داشته باشد. استفاده خودسرانه از روش‌های ترمیم زخم‌ها ممکن است سیر درمانی را به تأخیربندازد یا با عوارضی از نظر زیبایی و ترمیم زخم همراه باشد.