میراث ترون (TRON: Legacy)

داستان این فیلم در واقع ادامه فیلم دیگری است که در سال 1982 با نام ترون و بازی جف بریجز ساخته شد. در آن داستان جف بریجز برنامه‌نویس جوانی بود که سعی در هک کردن کامپیوتر اصلی کمپانی انکوم داشت. شرکتی که او گمان می‌کرد با دزدیدن برنامه او رشد سریعی را به دست آورده است. این داستان باعث مواجهه وی با ساختار هوش مصنوعی محافظ شد و او را وارد دنیای مجازی کرد.

در میراث ترون داستان از سال 1989 آغاز می‌شود، زمانی که کوین فلاین (با بازی جف بریجز) که اینک مدیر شرکت انکام است، ناگهانی غیب می‌شود.

داستان‌های متعددی در باره ناپدید شدن او وجود دارد تا این‌که از طریق پیامی، فرزند او به انباری قدیمی می‌رود و متوجه سیستمی می‌شود که او را به دنیای مجازی وارد می‌کند. جایی که برنامه‌های رایانه‌ای آن را اداره می‌کنند. او در آنجا با پدر خود ملاقات می‌کند. پدر او که خالق و سازنده این دنیای جدید است، خود اسیر برنامه مجازی آن شده و در آن اسیر است. داستان به تلاش پدر و پسر برای بازگشتن به جهان مادی و متوقف کردن دنیایی سپری می‌شود که اینک قصد دارد از مرزهای دیجیتال گذشته و وارد دنیای فیزیکی شود.

این فیلم که در سال 2010 به نمایش در آمد و قرار است دنباله دیگری نیز به شکل یک مجموعه تلویزیونی و به نام قیام ترون بر آن ساخته شود، یکی از معدود فیلم‌های علمی ـ تخیلی سال 2010 بود و نکته بسیار مهم آن نیز در این واقعیت نهفته بود که پس از مدت‌ها به سراغ سوژه جهان ارتباطات و الکترونیک رفته بود.

زمانی که نخستین قسمت ترون ساخته می‌شد، جهان بتازگی با مفهوم شبکه‌ها و واقعیت مجازی آشنا شده بود و از سوی دیگر بازی‌های کامپیوتری، بخش کوچکی از اوقات فراغت مردم را به خود اختصاص می‌دادند و به همین دلیل نگاه فیلم به این داستان که چگونه بازی‌های کامپوتری می‌تواند جهانی دیگر را بیافریند برای مردم اغراق‌آمیز بود، اما در سال‌های بعد باز‌ی‌های کامیپوتری بخش بزرگی از اوقات نه تنها بچه‌ها که بزرگ‌ترها را به خود اختصاص دادند و مردم توانستند نفوذ شبکه‌های الکترونیکی و دیجیتال را در زندگی روزمره خود ببینند.

هنوز آنچه در میراث ترون نمایش داده می‌شود ارتباط فیزیکی با واقعیت ندارد، جهانی که در آن برنامه‌های رایانه‌ای فرمان می‌رانند و با موتورهای نوری مسابقه مرگباری را با یکدیگر انجام می‌دهند، اما به شکل نمادین ما نیز گرفتار این دنیا شده‌ایم و این به خودی خود چیز بدی نیست بلکه نشان از مرحله‌ای جدید در زندگی ما دارد.

برای دیدن این فیلم باید ذهن خود را از واقعیت‌های اطراف رها کنید و خود را برای مقابله با جهانی دیگر آماده کنید. این فیلم اگرچه هشداری نسبت به کنترل هرچه بیشتر ما توسط سیستم‌های الکترونیک یو دیجیتال است، اما چون در فضایی غیرواقعی می‌گذرد هشدارش نامحسوس‌تر از آن چیزی است که در حماسه‌ای مانند ماتریس شاهدش بودیم.

پوریا ناظمی