الزامات جهاد اقتصادی

رهبر انقلاب اسلامی در سخنرانی اول فروردین خود در حرم رضوی که از مهم‌ترین سخنان هرساله رهبری است و بخشی از آن به تبیین نامگذاری سال اختصاص دارد، ضمن تاکید بر موضوعاتی مانند تحول نظام اداری، تحول آموزش و پرورش، مسائل حوزه فرهنگ عمومی و اخلاق جامعه به‌عنوان کارهای بنیادی و لازم برای پیشرفت و تعالی کشور تصریح کردند: ‌«به نظر صاحبنظران آنچه نسبت به موارد فوق در اولویت قرار دارد مساله اقتصادی است.»

ایشان در تبیین اهمیت این موضوع فرمودند: «باید بتوانیم قدرت نظام اسلامی را در زمینه حل مشکلات اقتصادی به همه دنیا نشان دهیم و این الگو را سردست بگیریم تا ملت‌ها ببینند که یک ملت در سایه اسلام و جامعه اسلامی چگونه می‌تواند پیشرفت کند.»

روحیه جهانی، ‌استحکام معنویت و روح ایمان و تدین در جامعه، پرهیز از مسائل حاشیه‌ای، انسجام و اتحاد ملی و تعامل سازنده و هماهنگی قوا نکاتی بودند که ایشان به‌عنوان الزامات شکل‌گیری حرکت عظیم اقتصادی در سال 90 از آنها نام بردند؛ الزاماتی که رعایت آنها نه‌تنها تحقق جهاد اقتصادی را دست‌یافتنی‌تر می‌کند؛ بلکه فضای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را نیز تعالی می‌بخشد. رعایت این الزامات اگرچه برای همه ضروری و مهم است؛ اما برای اصولگرایان ضروری‌تر و بااهمیت‌تر است، خصوصا آن‌که سال 90 در پایان خود انتخابات نهم مجلس شورای اسلامی را تجربه خواهد کرد.

جهاد اقتصادی نه به معنای زیربنا بودن اقتصاد، بلکه به عنوان یک ضرورت برای تکمیل بیشتر الگوی اسلامی ـ ایرانی باید مورد توجه قرار گیرد و این مهم علاوه بر تقویت روحیه امید و افزایش نشاط و ارتقای عدالت می‌تواند اولا توطئه دشمنان ایران را ناکام بگذارد، ثانیا دل‌های بیشتری را در جهان مجذوب خود سازد.

در پایان این یادداشت، گزارش موسسه آمریکایی بروکینگز خالی از لطف نیست. این موسسه در یکی از گزارش‌های اخیر خود با اشاره به اجرای قانون هدفمند کردن یارانه‌ها چنین نوشته است: همزمان با ناآرامی‌ها در منطقه خاورمیانه، جمهوری اسلامی ایران در مسیر بهبود وضعیت یکی از مهم‌ترین ابعاد پاشنه‌آشیل اقتصادی خود گام برمی‌دارد. این گزارش، توانایی تهران برای اتخاذ تصمیمات منطقی به لحاظ اقتصادی اما مخاطره‌انگیز از نظر سیاسی را آن هم در شرایطی که فشارهای بین‌المللی شدیدی علیه برنامه هسته‌ای ایران اعمال می‌شود، شگفت‌انگیز خوانده و نوشته است: «قابلیت این کشور در اجرای برنامه‌ای ملی و پیچیده بدون هیچ‌گونه تحول مهم اجتماعی این موضوع را گوشزد می‌کند که ناظران سیاسی، اغلب توان جمهوری اسلامی ایران را برای افزایش بهره‌وری از گزینه‌های سیاسی خود نادیده می‌گیرند.»