اصیل‌ترین روش‌های تربیتی

معمولا پدران و مادران براثر حمایت و محبت، نمی‌توانند کودک را بقدر کافی به خود واگذارند. در محبت کردن، میانه‌رو باشید، زیرا بنای تربیت متعالی براساس محبت متعادل پایه‌ریزی می‌شود.

ما نباید کودک را «دانش‌اندوز» بار آوریم، بلکه باید او را در برابر صحنه‌ها و تجربه‌هایی قرار دهیم که خود بیندیشد و دریابد وگاه با احتیاط و به اندازه، او را راهنمایی کنیم تا به جای «اندیشه‌آموزی»، «اندیشه‌ورزی» را پیشه کند.ژرف‌ترین و پایدارترین آثار تربیتی، در غیرمستقیم‌ترین روش‌های تربیتی است.در تربیت اصیل، الگوهای عملی، مؤثرتر از آموزش‌های گفتاری هستند.اصیل‌ترین روش‌های تربیتی، طبیعی‌ترین، ساده‌ترین و صمیمی‌ترین آنهاست.

تربیت واقعی کودک، باید خود انگیخته به جای دگرانگیخته، طبیعی به جای تصنعی، اکتشافی به جای اکتسابی، تدریجی به جای دفعی، درونی به جای برونی و تجربی به جای ذهنی باشد.

کودک باید به‌گونه‌ای تربیت شود که کار خوب به آسانی از او سر بزند، نه این‌که با اکراه به آن تن دهد.

هر فردی به همان اندازه موفق است که می‌خواهد. خواستن و نیاز به موفقیت را در کودک زیادکنید، زیرا احساس نیاز به پیشرفت، مهم‌تر از دستیابی به پیشرفت است.

کیفیت ارائه مفاهیم تربیتی، مهم‌تر از کمیت آن است. پیام‌های تربیتی اثرگذار حتی اندک، بهتر از پیام‌های طولانی و پی درپی است.

هدف تربیت، پرورش و تقویت حس کنجکاوی کودک است. این حس در فطرت کودک به ودیعه نهاده شده است. مربی با تحریک آن، زمینه پیدایش و تقویت آن را فراهم می‌آورد.

یکی از هنرهای اصلی در تربیت کودک، انتقال مهارت خویشتنداری به اوست تا بتواند در میانه بحران‌ها، بی‌ثباتی‌ها و سختی‌های زندگی، یک پارچگی، پایداری و تعادل خویش را حفظ کند.کودک باید در دوران کودکی بقدر کافی کودکی کند. هرگونه شتاب‌زدگی برای خروج زودرس از این مرحله، به تاخیر در رشدیافتگی و بزرگمنشی او می‌انجامد.

تربیت کودک یکی از کهن‌ترین هنرها و جدیدترین دانش‌هاست. ترکیب این هنر سنتی با دانش مدرن، مهارتی ظریف را می‌طلبد.تربیت کودک باید براساس دو محور متفاوت و در عین حال وحدت یافته شکل گیرد.

یکی، سهل‌گیری و واگذاری و دیگری، سختگیری و کنترل با رعایت حد اعتدال. رمز بزرگ و هنر ظریف در برقراری ارتباط میان این دو شیوه متضاد، پرورش متعادل کودک در دست‌یابی به شخصیت رو به کمال است.

زندگی در گذر است. کودکان این گل‌های باغ زندگی‌ زاده می‌شوند و لحظه لحظه رشد می‌کنند و تو ای مادر! ای پدر! ای باغبانان عشق! اگر نسیم مهرتان برآنان نوزد؛ اگر دست محبتتان این گل‌ها را ننوازد؛ اگر پر و بالتان برایشان گشوده نشود و اگر از سرچشمه زلال عشقتان سیراب نشوند، خواهند پژمرد و آن روز اشک جانسوز باغبان خواهد بود که با دست‌های خود، گل‌های زندگی‌اش را پرپر می‌کند. شما را به خدا به این گل‌ها برسید. فردا دیراست