سن ارتودنسی

علت بسیار عمده این مشکلات، ارث و انحراف فرایند رشد و تکامل از برنامه طبیعی است. در کشور ما بین مشکلات عنوان شده بخش عمده‌ای از این مشکلات مربوط به رشد کم فک پایین است که با عقب‌تر قرار گرفتن فک پایین نسبت به فک بالا مشخص می‌شود.

بنابراین رشد زیادی فک بالا و رشد کم فک پایین مشکل مشابهی ایجاد می‌کنند. مشکل اسکلتی دیگر که خوشبختانه شیوع کمتری دارد، جلو بودن فک پایین و رشد زیاد آن است. در این بیماران نیز ممکن است ترکیب رشد زیاد فک پایین با رشد کم فک بالا باعث ایجاد ناهنجاری شود. تشخیص دقیق این مساله و مداخله بموقع توسط متخصص ارتودنسی در بیماران دارای مشکل اسکلتی اهمیت بسیار زیادی دارد. عمده این مشکلات در دوره سنی قبل از بلوغ با مراجعه بموقع و همکاری کامل بیمار قابل درمان است. درمان در این گروه سنی با استفاده از دستگاه‌های اصلاح رشد قابل انجام است. از آنجایی که بهترین نتیجه با و سایل متحرک به دست می‌آید، همکاری بیمار و استفاده براساس نظر متخصص ارتودنسی اهمیت ویژه‌ای دارد. مشکلات در حد خفیف تا متوسط در دوره قبل از بلوغ با این روش درمان می‌شوند در صورتی که این مشکلات در این دوره درمان نشوند، بعد از دوره بلوغ 2 راه درمانی پیشنهاد می‌شود، درمان‌های ارتودنسی به تنهایی که برای استتار مشکل اسکلتی با حرکت دندان‌ها انجام می‌شود و در موارد شدیدتر درمان ترکیبی ارتودنسی به همراه جراحی فک برای این بیماران توصیه می‌شود. این درمان‌ها محدودیت سنی ندارد. گروه دوم مشکلات یعنی نامرتبی دندان‌ها هیچ محدودیت سنی نداشته ودر فاصله سنی تقریبی 12 تا 60 سال قابل انجام است. امروزه با افزایش آگاهی افراد جامعه و درک اهمیت زیبایی دندان‌ها بخش عمده‌ای از بیماران متخصصان ارتودنسی را افراد بزرگسال تشکیل می‌دهند. تفاوت چندانی در درمان افراد بزرگسال نسبت به افراد نوجوان وجود ندارد و تنها تفاوت قابل توجه طول دوره درمان است که در برخی از افراد بزرگسال برای کسب بهترین نتیجه طول دوره درمان در حد چند ماه ممکن است طولانی‌تر شود.