پیش از آن که دیر شود

همین چند روز پیش رادیو از سرور پاکنشان، پیشکسوتی که سال‌ها صدایش را در برنامه‌های مختلف شنیده بودیم، تقدیر کرد.

این مراسم زیر سایه مراسمی به نام «آفرین» برگزار شد، با این هدف که پیشکسوتان و قدیمی‌های عرصه رادیو، به نحوی شایسته مورد تجلیل قرار گیرند. آغاز این ماجرا با تقدیر از مریم نشیبا، مادر قصه‌گویی رادیو شکل گرفت و بعدها از بزرگان دیگری هم تقدیر به عمل آمد. ایرج برخوردار و حسین توصیفیان از جمله کسانی بودند که در میان تشویق‌های همکاران جدید و قدیمی‌شان در رادیو تجلیل شدند.

این حرکت رادیو از این جهت قابل تقدیر است که کوشیده‌اند از هنرمندان در زمان حیاتشان تقدیر کنند تا هم اسباب شادمانی آنها را فراهم آورد و هم این‌که دیگر همکاران از تجربه‌های آنها استفاده کنند.

این اتفاق وقتی بیشتر به چشم آمد که چندی پیش مراسم بزرگداشتی برای مرحوم احمد آقالو برگزار شد؛ صداپیشه و بازیگری که همچنان نبودش باور نکردنی است و مرگ برای او تازه است. در این مراسم بود که وقتی از آقالو صحبت می‌شد ترجیع‌بند حرف‌های سخنرانان و شرکت‌کنندگان این بود که «ای کاش در زمان حیات این بزرگوار این مراسم برپا شده بود.»

مراسم بزرگداشت آقالو در استودیویی برگزار شد که او سال‌های سال در آن با صدای ویژه‌اش نمایش‌های رادیویی متنوع و گوناگونی را تولید کرد، اگر چه آقالو نبود اما صدای او در این مراسم طنین همیشگی‌اش را داشت. آنجا که می‌گفت: اینجا دیگر درد و رنجی نیست، دیگر ضربان قلبم کند نمی‌زند، دیگر دردی احساس نمی‌کنم، اینجا همه چیز خوب است و چقدر مرگ مهربان است.»

اصلا اگر لبخند زیبای بانوی رادیو ایران در روز تجلیلش را هر کسی می‌دید، در برگزاری مراسم تقدیر از این پیشکسوتان تعللی وجود نداشت، کاش آن لبخند هیچگاه از لب‌های ژاله علو پاک نشود.

به نظر می‌رسد رادیو تلاش کرده آغازگر راهی باشد پُرنوید .

تجلیل و پاسداشت هنرمندانی که سال‌های سال برای رسانه گرمی مانند رادیو زحمت کشیده‌اند، البته چیز کوچکی نیست و طلب می‌کند به آنها که آغازگر این کار بوده‌اند صمیمانه تبریک و خسته نباشید گفت.

زینت پستادست‌‌/‌‌ گروه رادیو و تلویزیون