دختران ایرانی برای مدال به بازی‌های آسیایی نرفته بودند ولی 14 مدال گرفتند

عملکرد بی‌نظیر بانوان در گوانگجو

با پیروزی سمیرا ملکی‌پور بر کاراته‌کای اندونزیایی، آخرین مدال بانوان کشورمان در بازی‌های آسیایی گوانگجو هم یک روز قبل از مراسم اختتامیه به دست آمد تا جمع مدال‌های بانوان در این بازی‌ها به عدد بی‌سابقه 14 برسد.

کد خبر: ۳۷۱۲۸۸

بانوان کشورمان عملکرد خیره‌کننده‌ای در بازی‌های آسیایی گوانگجو داشتند؛ آنقدر خیره‌کننده که حتی رئیس سازمان تربیت بدنی هم باورش شد برای این موفقیت، در این یک سال اخیر کار ریشه‌ای انجام داده است.

اشاره علی سعیدلو به تشکیل معاونت بانوان در سازمان تربیت بدنی بود؛ اما براستی چنین معاونتی، آن هم در کمتر از یک سال، می‌تواند دلیل این موفقیت کم‌سابقه باشد؟

اولین حضور بانوان کشورمان در بازی‌های آسیایی و در سال‌های بعد از انقلاب به یازدهمین دوره این بازی‌ها برمی‌گردد؛ یعنی بازی‌های 1990 پکن. ما در آن دوره فقط در تیراندازی نماینده داشتیم و البته در سال‌های 1994 هیروشیمای ژاپن و 1998 در بانکوک تایلند هم، گستردگی حضور بانوان کشورمان در بازی‌های آسیایی از رشته تیراندازی تجاوز نکرد؛ 3 دوره حضور بدون آن که مدالی کسب کرده باشیم. در چهاردهمین دوره بازی‌ها که در بوسان کره جنوبی و در سال 2002 برگزار شد، برای اولین بار علاوه بر تیراندازی در تکواندوی بانوان هم نماینده داشتیم و اتفاقا اولین مدال‌هایمان را هم با 2 برنز در همان بازی‌ها گرفتیم؛ نسیم حسن‌پور در تیراندازی و پروانه محمد پورتقی تهرانی در تکواندو.

در پانزدهمین دوره بازی‌ها هم که 4 سال پیش در دوحه قطر برگزار شد، همان مدال‌ها برای بانوان کشورمان به دست آمد؛ هرچند این بار مهروز ساعی و افسانه شیخی در تکواندو به مدال برنز رسیدند و این 4 برنز تمام داشته‌هایمان بود، از حضور بانوان ایرانی در بازی‌های آسیایی در سال‌های پس از انقلاب.

با این پیشینه نسبتا ضعیف، بانوان کشورمان قدم به شانزدهمین دوره بازی‌ها گذاشتند؛ اما با تعدادی بیشتر از تمام ادوار گذشته. دختران کشورمان از نظر تعداد رشته هم حضوری بی‌سابقه داشتند و در 14 رشته در گوانگجو رقابت کردند.

این حضور به لحاظ مدالی هم پررنگ بود، چون کاروان بانوان کشورمان برای اولین بار در 30 سال اخیر، هم طعم اولین مدال طلای آسیایی را چشیدند و هم 4 بار با گرفتن مدال نقره ـ که آن هم برای نخستین بار بود ـ روی سکو رفتند. این تمام مدال‌های بانوان کشورمان نبود، چون آنها 9 بار نیز برنز گرفتند. یک طلا، 4 نقره و 9 برنز برای بانوانی که پیش از این در تمام سال‌های پس از انقلاب فقط 4 برنز گرفته بودند، عملکردی بی‌نظیر به شمار می‌رود.

کسب اولین مدال طلای بانوان توسط خدیجه آزادپور در ووشو، کسب اولین مدال تیمی بانوان در کبدی به رنگ برنز، کسب 2 نقره و یک برنز در تیراندازی، کسب 2 نقره و 3 برنز در تکواندو و بالاخره کسب اولین مدال تاریخ بانوان در روئینگ، همگی افتخاراتی بودند که حدس زدن آنها قبل از شروع بازی‌ها واقعا دشوار بود؛ اما با تلاش خود ورزشکاران و البته برنامه‌ریزی‌هایی که توسط خود فدراسیون‌ها اجرایی شد، به دست آمد.

در این زمینه صحبت‌های مرضیه اکبرآبادی، معاون بانوان سازمان تربیت بدنی هم تائیدی است بر آنچه در بالا اشاره رفت: «پیش‌بینی ویژه‌ای برای دخترها انجام نشده بود. شاید در بعضی از رشته‌ها دختران ارزیابی شده بودند؛ اما در مجموع سیستم ورزش کشور در 4 سال گذشته برنامه‌ای ویژه برای ورزش بانوان نداشت.»

بواقع دختران کشورمان برای کسب مدال به این بازی‌ها نیامده بودند؛ اما آنقدر پتانسیل بالایی داشتند که 14 مدال را از آن خود کردند. اکبرآبادی هم این را قبول دارد و می‌گوید: «باید امیدوار بود. بعد از اتمام این بازی‌ها و در ابتدای حضورمان در تهران، تمام 17 رئیس فدراسیون از ابتدا شروع به برنامه‌ریزی برای بازی‌های دوره آینده کنند و در این برنامه‌ریزی نگاه جنسیتی نداشته باشند، یعنی برنامه‌ریزی زنان و مردان را مدنظر قرار دهند.»