از روی عقل

طناز خانم! من این حس، عادت یا خصوصیت اخلاقی شما را خیلی خوب درک می‌کنم. می‌فهمم که چه می‌گویید. خیلی‌ها این طوری هستند. فقط محبت را از جانب کسی می‌خواهند که توجهی به آنها ندارد یا محبتی نسبت به آنها در قلبش احساس نمی‌کند، ولی خودت هم می‌دانی که ‌باید این بازی را تمام کنی، یعنی نمی‌توانی تا آخر عمر خودت را اسیر این خصوصیت اخلاقی کنی. باید بتوانی خودت را عادت بدهی که منطقی و از روی عقل آدم‌های زندگی‌ات را انتخاب کنی؛ آدم‌هایی که بتوانند بخشی از وجودت را پر یا در واقع نیمه دیگرت را کامل کنند، نه آدم‌هایی که همین جوری هم می‌دانی تنهایت خواهند گذاشت. بد نیست سری به مشاور بزنی و با او در این باره صحبت کنی، هر چند پیش از آن خودت باید بخواهی که همه چیز درست شود.

زمانی هست که آدم می‌تواند به خودش اجازه بدهد برای جلب محبت آدم‌ها تلاش کند. این یک امتحان است، ولی این اتفاق نباید زیاد تکرار شود. تو خودت را باید مورد حلاجی قرار دهی. باید بنشینی و با خودت دو دوتا چهارتا کنی تا بفهمی چرا سراغ هر کس که می‌روی او تنهایت می‌گذارد. تو گفته‌ای در خانواده‌ای کم‌جمعیت به دنیا آمده‌ای که همه عاشقانه یکدیگر را دوست دارند. شاید به خاطر همین است که تو جذب آدم‌هایی می‌شوی که کمتر به تو محبت می‌کنند. البته من مشاور نیستم و نمی‌توانم در این مورد نظر قاطعی بدهم، به همین دلیل گفتم بهتر است با یک مشاور صحبت کنی.

ولی امیدوارم بتوانی این مشکل را هر چه زودتر حل کنی، چون هیچ کس دوست ندارد روحش را به خاطر رابطه‌های ناراحت‌کننده زخمی‌ کند. باید به فکر چند سال دیگرت باشی. سال‌هایی که تو وارد جریان اصلی زندگی می‌شوی و مسائل بسیاری در پیش رو خواهی داشت. آن موقع باید توان و صبر و استقامت خیلی چیزها را داشته باشی. اگر انرژی‌ات را الان این جوری به پای رابطه‌های نافرجام هدر بدهی، آن وقت در آن برهه‌های سخت زندگی کم می‌آوری. امیدوارم بتوانی موفق شوی. خب شترگاوپلنگی‌ها تا نگاه می‌کنی وقت رفتن است. این جمله را خیلی وقت بود که ننوشته بودم. من هنوز هم منتظر مطالب شما در مورد مهرماه هستم. فکر نکنید یادم رفته است. امیدوارم به این دعوتم پاسخ مثبت بدهید.