دنیای ویژه شکیل اونیل

اگر از این وجوه دروغین آخر بگذریم، باید معترف شد برنامه‌ریزان و مدیران تبلیغاتی شکیل بخوبی توانسته‌اند روی شخصیت چند وجهی او مانور دهند و با آن کسب درآمد کنند. این‌گونه مسائل و سال‌ها کار در عرصه‌های اجتماعی، سینمایی و تبلیغاتی او را صاحب قریحه و ذوقی خوش و هنری نیز کرده و وی یاد گرفته است که چگونه صحنه‌گردان اجتماعات و محافل باشد، با اطرافیان خود شوخی کند و باب خنده و چانه‌زنی‌های کلامی را بگشاید. او در ادغامی از شوخی و جدی می‌گوید: «می‌ترسم بچه‌هایم که در این چند سال زیاد سرگردانی کشیده‌اند و همراه من مکرر از این شهر به آن شهر رفته‌اند، با آخرین سفرم لهجه بوستونی را ملکه ذهن خود کنند و از این پس فقط با گویش بوستونی سخن گویند.» او حتی در مراسم معارفه‌اش به هواداران سلتیکز که در محل این باشگاه صورت پذیرفت با گلن دیویس، دیگر بازیکن پرسابقه این تیم یک مسابقه سالادخوری برگزار و سرانجام این حریف را از میدان به در کرد، زیرا 5 ظرف بزرگ سالاد را خالی کرد، حال آن که دیویس در ظرف چهارم برید!

اما وقتی بحث جدی‌تر می‌شود، شک در مورد میزان علاقه خود برای ادامه حضوری موفق در صحنه مسابقات می‌گوید: «برخی پیوسته می‌پرسند آیا من همان اشتیاق گذشته را دارم یا خیر و جواب من این است که اگر نداشتم اصلا به اینجا نمی‌آمدم. دوست ندارم وقتم را هدر بدهم و همین‌طور وقت دیگران را. در نهایت هر کاری انجام می‌دهم برای کسب پیروزی‌ها و قهرمانی‌های تازه است.» در نگاه نخست، برگزاری مراسم معارفه برای بازیکنی که بابت هر فصل بازی در تیم جدیدش بیشتر از 4‌/‌1 میلیون دلار نخواهد گرفت، نباید اینقدر پرشکوه و پرتماشاگر باشد، اما خب، آن بازیکن شک اونیل است و با این که گفته می‌شود او در اکثر روزها در سلتیکز نیمکت‌نشین خواهد بود، اما با توجه به شدت برخوردها و کثرت خطاها و مصدومیت‌ها در N.B.A بعید است که اونیل در فصل تازه (که از 12 آبان به راه می‌افتد)‌ در هر مسابقه کمتر از 15 دقیقه در میدان حاضر باشد. این در حالی است که بازی مثلث اصلی تهاجمی سلتیکز مرکب از کوین گارنت، ری الن و پال پی‌یرس در ترکیب اصلی به دور از تردید است. مگر در روزهایی که مصدوم و محروم باشند. در مراسم معارفه شک، گارنت نیز حضور داشت. او قول داده بود این آیین را از دست ندهد و بموقع از هاوایی، جایی که تعطیلات خود را در آنجا می‌گذراند به شهر والتام واقع در ایالت ماساچوست، محل برگزاری مراسم بیاید و چنین نیز کرد.

از حالا راهیابی اونیل به تالار مشاهیر (Hall Of fame)‌ بسکتبال قطعی است، اما او باید طبق قواعد لازم برای کسب این افتخار، ابتدا اعلام بازنشستگی کند و چند سالی از رکود او بگذرد تا آیین راهیابی او به این انجمن قابل اجرا و این کار انجام شدنی باشد.

با این حال شکیل تحت استخدام بوستون با اونیل‌ سابق و کسی که 18 فصل است در N.B.A بازی می‌کند، فرق‌های زیادی دارد. مهم‌ترین مساله، سنگین‌تر شدن دائمی او طی سال‌های اخیر است و با این که او هیچ‌گاه سبک وزن و لاغر اندام نبوده، اما در سال‌های اخیر وزن وی به شکل مخاطره‌انگیزی بالا رفته که طبعا اولین تفکر برخاسته از این مساله، تردید در مورد کارایی‌های او در میدان مسابقات است. در همین خصوص می‌توان به دستاوردهای متوسط او در فصل گذشته N.B.A نگریست و به نتیجه‌گیری‌های مشخصی رسید. او فصل پیش از معدل‌ 12 پوئن و 7‌/‌6 ریباند در هر بازی کاوالیرز فراتر نرفت، حال آن که او با توقعات بیشتری جذب این تیم شده بود و گمان می‌رفت قطعه غایب درپازل قهرمانی کلیولند و بهترین کامل‌کننده تلاش لبرون جیمز در این راه باشد، اما چنین نشد و جیمز که دائما استخدام یارانی قوی را برای خود از مدیران کاوالیرز می‌طلبید باز هم به آرزوی خود که کسب اولین قهرمانی‌اش در این لیگ است، نرسید و به همین سبب بود که چندی پیش به میامی هیت، تیم سابق شکیل کوچ کرد و آنجا با د واین‌وید و کریس بوش یک مثلث تازه و امید آفرین ساخته و در انتظار شروع فصل تازه لیگ است.

اونیل حدود 2 ماه از فصل پیش را نیز به خاطر آسیب‌دیدگی پنجه دستش از دست داد که از قضا آن عارضه را در دیدار در برابر تیم فعلی و جدیدش ـ بوستون ـ متحمل شد. همان طور که پیشتر آمد نه خود اونیل انتظار دارد که یک مرد 48 دقیقه‌ای (N.B.A در 4 وقت 12 دقیقه‌ای برگزار می‌شود)‌ باشد و نه سران بوستون از او چنین چیزی را خواسته و وعده‌ای از این دست داده‌اند. داک ریورز، مربی سلتیکز که تیمش در 3 سال گذشته یک بار قهرمان و یک مرتبه هم نایب‌قهرمان لیگ شده است، می‌گوید: «ما حتی انتظار 30 دقیقه در هر مسابقه از اونیل را هم نداریم و 20 تا 25 دقیقه موفق و پرثمر از جانب او برای ما کافی است. به اعتقاد ما این تنها روش و بینشی است که به این الحاق و همکاری رنگ موفقیت می‌زند.»

رگه‌هایی از گذشته

اونیل نیز چنین می‌اندیشد. او در ابتدای تابستان با اعلام جدایی از کلیولند و ورود به جمع بازیکنان آزاد لیگ، آمادگی خود را برای انتقال به تیمی تازه با انعقاد قراردادی جدید و 2 ساله به بهای 8 تا 10 میلیون دلار در طول هر فصل اعلام کرد. سلتیکز چون این ارقام را نمی‌پذیرفت ابتدا به سوی پیشنهادات و موارد دیگر رفت تا این که بعد از گذشت چند هفته، مدیر برنامه‌های اونیل به دنی اینگ، مدیرکل سلتیکز زنگ زد و به اطلاع او رساند که وی حاضر است با شرایط خاص سلتیکز به این تیم بپیوندد و قیمت خود را نیز آشکارا پایین آورده است.

اینگ به عنوان یکی از عمده‌ترین مردان سلتیکز در آخرین روزهای تابستان امسال می‌گوید: «شکیل هنوز هم می‌تواند در این لیگ تعیین‌کننده و در ترسیم سرنوشت ما سهمی آشکار داشته باشد. فراموش نکنیم موقعی که او در اوجش بود یکی از بهترین‌های دوران معاصر بسکتبال به شمار می‌آمد و اینک نیز یک بازیکن رنگ و رو رفته نیست و برعکس، رگه‌هایی از گذشته را با خود دارد. با این حال توقعات ما از شک همانی نیست که از او در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 می‌دیدیم و می‌توانست همه چیز را درهم بکوبد.

ولی نقش شکیل در ترکیب سلتیکز در فصل پیش رو، شاید بیش از چیزی باشد که در حرف‌های اینگ» و خود شک به آن اشاره شده است. کندریک پرکینز، بازیکن پست سنتر تیم بوستون بر اثر آسیبی که در ششمین بازی فینال فصل گذشته N.B.A به زانوی وی وارد شد، حداقل تا اواخر دی ماه امسال حاشیه‌نشین خواهد بود و رشید والاس، بازیکن بسیار جنگنده این تیم نیز که پیشتر عضو دیترویت پیستونز بود، سرانجام اعلام بازنشستگی کرد و سلتیکز هم طبعا نام او را از ابتدای شهریورماه از لیست فصل جدید خود خط زد. سلتیکز برای جبران این رویدادها یک اونیل مشهور دیگر ـ ژرمن اونیل ـ را نیز استخدام کرده است و طبعا او و شک می‌توانند تا زمانی که پرکینز برمی‌گردد روی دقایق بیشتری برای حضور در میدان حساب کنند.