سربلندی مارادونا و آرژانتین

با گذشت روزها از این بازی و پایان جام جهانی می‌توان گفت این جام هرگز برای آرژانتینی‌ها فاجعه‌آمیز نبود، برخی که از همان زمان اعلام اسامی تیم ملی به توانایی‌های مارادونا شک داشتند با حضور تیم در مرحله یک‌چهارم نهایی تا حد زیادی به قابلیت‌های او اعتقاد پیدا کرده بودند و البته عده اندکی هم آرژانتین مارادونا را در فینال بازی‌ها می‌دیدند.

با شروع بازی‌ها آرژانتین فراتر از تیمی نشان داد که همه در غیبت چند بازیکن کلیدی انتظار سقوطش را داشتند و این باور در همه هواداران دیده می‌شد که تیم در صورت غلبه بر آلمان قطعا در فینال خواهد بود. مارادونا تا حد زیادی منتقدانش را خاموش کرد و حتی با وجود باخت 4 ـ صفر مقابل آلمان بازی تیم به اندازه نتیجه فاجعه‌آمیز نبود. برخی منتقدان بر این باور بودند حریفان دور اول به اندازه آلمان تیم‌های سخت و با برنامه‌ای نبودند، اما به هر حال تیم‌هایی چون کره جنوبی یا نیجریه به مراتب قوی‌تر از پرو یا بولیوی بودند که در مرحله مقدماتی جام جهانی، آرژانتین را به زحمت انداختند. پرو در بوینس‌آیرس با آرژانتین مساوی کرد و بولیوی 6 ـ‌ 1 در لاپاز آرژانتین را شکست داده بود.

در یک کلام آرژانتین نسبت به بازی‌های مقدماتی به مراتب «تیم‌تر» بود و باید قبول کرد مارادونا در بین بازی‌های مقدماتی و شروع بازی‌های جام جهانی به پیشرفت‌هایی در مدیریت تیم دست پیدا کرده بود البته کسی توضیحی برای این مساله نداشت و حتی خود او هم اشاره کرد که نمی‌داند چنین روند صعودی چطور به وجود آمده، اما به هر حال نمایش هجومی تیم در داخل زمین واقعیتی غیرقابل کتمان بود.

ولی چیزی که در مرحله مقدماتی پشت قدرت تهاجمی بالای تیم پنهان بود و در بازی با آلمان نمود یافت، شکننده‌بودن دفاع تیم بود. نیکلاس اوتامندی در جناح راست مهره‌ای قابل اعتمادتر در کارهای دفاعی نسبت به خوانس گوتیرز بود، اما او همچون گوتیرز یک دفاع راست کامل نیست و یواخیم لو هم با درک این نکته به دفعات از آن منطقه تیم آرژانتین را آزار داد و در نیمه دوم هم سه بار از آنجا به گل رسید.

در نبود یک بازیساز‌ ششدانگ، کاری که مارادونا انجام داد درخواست از مسی برای برگشت به عقب و جمع کردن توپ در میانه زمین بود، غافل از این که آلمان‌ها با منزوی کردن بازیکنان مهاجم آرژانتین گزینه‌های اندکی را در زمان پخش توپ برای مسی باقی می‌گذاشتند. مسی در آن بازی عالی بود و بهتر از هر آرژانتینی پاس داد، اما نتوانست تغییری در شرایط بازی به وجود آورد و متاسفانه برخی از سایت‌ها ازجمله «اوله» به انتقاد شدید از بازی او مقابل آلمان پرداختند، در حالی که مسی بهترین بازی‌هایش را برای تیم ملی آرژانتین در این جام انجام داد.

مارادونا برای حل مشکل در نیمه دوم مقابل آلمان از بازیکنان مهاجم بیشتری استفاده کرد و در پایان مسابقه سرخیو اگوئرو، گونزالو هیگواین، لیونل مسی، خاویر پاستونه، کارلوس ته‌وز و ماکسی رودریگز همگی در زمین بودند و آرژانتین به واقع با دو مهاجم کناری، دو مهاجم وسط و یک مهاجم نوک بازی می‌کرد که در قرن بیست و یکم اقدامی عجیب و به دور از تاکتیک‌های جاری محسوب می‌شد، اما شاید مارادونا در زمین تمرین قبل از بازی حتی چنین ترکیبی را هم تست کرده بود.

او موفق شد بین اعضای تیم همبستگی خوبی به وجود آورد و به برخی ازجمله مسی انگیزه لازم برای پذیرش مسوولیت سنگین‌شان در تیم ملی را بدهد. مسی سرانجام طلسم بازی‌های ناامیدکننده‌اش برای تیم ملی را شکست و هر چند که موفق به گلزنی نشد ولی موقعیت‌های خوبی برای سایرین ایجاد کرد.

البته برخی از بازیکنان آن طور که مارادونا می‌خواست نبودند و دی ماریا، اوتامندی و ورون بازی‌های ضعیفی از خود نشان دادند و همین موضوع بهانه خوبی به دست منتقدان می‌دهد تا باز هم جریان نبود خاویر زانتی یا استبان کامبیاسو و همچنین عدم استفاده موثر از گابریل میلیتو را پیش بکشند.

این سوالات در هفته اخیر به دفعات توسط مطبوعات آرژانتینی مطرح شده و مخاطب آنها این بار «خولیو گروندونا» رئیس فدراسیون فوتبال آرژانتین است که باید در مورد سرنوشت مارادونا تصمیم بگیرد. آنها می‌گویند همان طور که خوناس گوتیرز بازیکنی نبود که بتواند در پست دفاع راست بازی کند، مارادونا هم مربی‌ای نبود که سکان رهبری آرژانتین را در دست بگیرد، اما استقبالی که از تیم در بازگشت به آرژانتین به عمل آمد چیزی نیست که به سادگی از دید «گروندونا» پنهان بماند و پذیرش استعفای مارادونا می‌تواند چالش‌های جدیدی را برای فدراسیون فوتبال آرژانتین ایجاد کند.

سایت ساکر نت 
مترجم : امیررضا نوری‌زاده