یک سوزن به خودمان...

این‌‌گونه مشاهدات، تناقض‌ آشکاری را به ذهن متبادر می‌‌سازد. چرا مسوولانی که بارها و بارها مردم را به صرفه‌جویی بیشتر و بیشتر دعوت می‌کنند و از مزایای اقتصادی و اجتماعی آن سخن‌ها بر زبان می‌رانند، خود کمتر حاضر به رعایت آن حرف‌ها هستند؟

واقعا این پرسش جای طرح دارد که الگوها و اقدامات صرفه‌جویانه در مصرف انرژی تا چه حد در محل کار یا منازل مسوولان رعایت می‌شود و آیا آنها حاضرند به همان مقدار که مردم و جامعه را به رعایت صرفه‌جویی در مصرف انرژی نصیحت می‌کنند، در منزل خود و میان افراد خانواده و همسر و فرزندانشان نیز چنین تدابیر سختگیرانه‌ای را اجرا کنند؟ چه خوب می‌شود مسوولان بخش انرژی کشور از بالاترین تا پایین‌ترین سطوح، ابتدا به مردم گزارش بدهند که برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی ابتدا خود و خانواده‌شان چه کرده‌اند تا سپس شهروندان با مشاهده این اقدامات، الگو بگیرند و شروع به صرفه‌جویی کنند.

به عبارت بهتر اگر مردم ببینند مسوولان اول یک سوزن به خود زده‌اند و بعد یک جوال‌دوز به دیگران، با اعتقاد بیشتری به نصایح خیرخواهانه مسوولان گوش فراخواهند داد، اما اگر بین آنچه به آنان آمرانه گفته می‌شود و عمل واقعی خود دست‌اندرکاران تناقض وجود داشته باشد، در نهایت کمتر صرفه‌جویی عملی و واقعی در مصرف انرژی کشور ایجاد خواهد شد.

شاید این پیشنهاد جای طرح داشته باشد که مسوولان بخش انرژی کشور یعنی تمامی مدیران وزارتخانه‌های نفت و نیرو، تدابیری که برای صرفه‌جویی در مصرف آب و برق در این روزهای گرم در محل کار و زندگی خویش اجرا کرده‌اند را برای مردم رونمایی کنند تا از این رهگذر، الگوی واقعی صرفه‌جویی ملی که قابلیت اجرا داشته باشد، متولد شود.

از سوی دیگر از کنار این مساله هم نباید به سادگی گذشت که همه ما موظف هستیم همیشه صرفه‌جویی کنیم چه مسوول باشیم و چه یک شهروند عادی.

مسوولیت داشتن یا نداشتن هیچ‌کدام نمی‌تواند دلیلی باشد برای این که ما صرفه‌جویی را فراموش کنیم و یادمان برود که نسل‌های پس از ما نیز به منابع طبیعی که حالا دراختیار ماست احتیاج دارند.

بهمن موسوی / جام‌جم