عید همین حالاست

عید همین روزهاست. این روزها می‌شود آثار پیشواز از عید و بهار و سال نو را همه جا دید.

از فرش‌های شسته شده لب پشت بام‌ها و شیشه‌های خیس نیمه‌باز تا آدم‌هایی که تند تند راه می‌روند و پشت شیشه هر مغازه‌ای سرک می‌کشند و از هر مغازه‌داری سوال می‌کنند، بعد دست توی جیبشان می‌کنند و یا فکری به حال حساب بانکی خود کرده و بی‌خیال می‌گذرند گاهی نیز ، سرک می‌کشند توی مغازه و با کیسه خریدی در دست بیرون می‌آیند. شادی خریدن لباسی نو، خود عید است. شادی بخشیدن لباس نو هم عیدی دیگر. همین جشن نیکوکاری امروز بی بهانه می‌تواند برایمان عید باشد.

این روزها فروشنده‌ها صبح اول وقت کرکره‌ مغازه‌هایشان را بالا می‌زنند تا از همان رهگذران اول صبح هم غافل نشوند. شب‌ها دیرتر به خانه می‌روند و راضی و ناراضی به فکر فردایشان خرج شب عیدشان را از شادی خرید رهگذران به دست می‌آورند یا نه.

مردم آن‌قدر از این مغازه به آن مغازه خواهند رفت تا مطمئن شوند برای سال نو چیزی کم ندارند، نه لباس، نه‌گل، نه هفت‌سین و نه شادی.

در کنار همه اینها، پیاده‌رو‌ها هم در تصرف کسانی است که هفت‌سین و ماهی و گل و شمع و عطر می‌فروشند. نه اصلا عید می‌فروشند. انگار عید درست روزی به پایان می‌رسد که سال نو آغاز می‌شود، بعد از سال تحویل. ‌

های و هوی و شلوغی خیابان‌ها و خرید و حراج جای خودش را به خانه‌نشینی روزهای تعطیل می‌دهد و شال و کلاه کردن برای دیدن نزدیکان و اقوام. عید اما همین خود حالاست.

میثم اسماعیلی / گروه فرهنگ و هنر