مرگ مهربان

اما این یک داستان کلیشه‌ای است که نمی‌تواند بیننده را به پیگیری فیلم وادارد. اما در همین نزدیکی توانست مخاطب را با خود همراه کند چون کلیشه‌ای نبود. کلیشه‌ای نبود چون بازیگران خوبی را برای روایت داستان خود انتخاب کرده بود؛ پرویز پورحسینی با آن چهره به اصطلاح سنگی و غیرقابل نفوذ خود توانسته بود بخوبی از پس نقش رئیس برآید و او را باورپذیر نمایش دهد. در کنارش پیام دهکردی هم بود که در سکانس‌های ابتدایی فیلم ساکت بود و با سری تراشیده فقط به رئیس نگاه می‌کرد، اما نگاهش خشمگین و سیاه نبود، نگاهی مهربان بود که بیننده را شیفته مرگ می‌کرد. اما مگر می‌شود مرگ دوست داشتنی باشد، آن هم مرگی که سراغ رئیسی سختگیر می‌آید. ولی پیام دهکردی با بازی خوب خود، مرگ را دوست داشتنی و مهربان کرده بود. او لبخند می‌زد و کلامش چنان مطمئن بود که بیننده باور می‌کرد، مرگ مهم‌ترین انتظار آدمیان است، اما ترسناک نیست. در همین نزدیکی، برای اولین بار عزرائیل و مرگ را با چهره‌ای مهربان نشان داد.

مرگ برای رئیس صبحانه آماده کرد، آب به دستش داد،او را به رستوران برد تا ناهار بخورد، به او فرصت داد تا حلالیت بطلبد و.... مرگ مهربان نشان داد که آدمیان می‌توانند با مرگ رفیق باشند،با او مدتی زندگی کنند و او را ببینند تا زندگیشان به خطا نرود. پیام دهکردی نقش مرگ را چنان خوب بازی کرده بود که مخاطب فیلم دوست داشت همیشه مرگ را نزدیک خود ببیند و او را به عنوان همراهی خستگی ناپذیر قبول کند.اما آیا مرگ همیشه همین‌قدر مهربان است؟ قویدل در فیلمش به این سوال جواب مثبت داد،‌ وقتی مرگ با رئیسی پر خطا اینقدر مهربان باشد، حتما با بندگان دیگر خدا هم چنین رفتاری می‌کند.

«در همین نزدیکی»، فیلمی کلیشه‌ای درباره مرگ و توبه نبود چون نشان داد که رئیس حتی بادیدن مرگ و همسفر شدن با او براحتی از مواضع خودش کوتاه نمی‌آید زیرا فکر می‌کند یک رئیس و مدیر عامل باید چنین رفتارهایی داشته باشد و گرنه رئیس نیست. همین شفافیت در شخصیت‌پردازی فیلم، در همین نزدیکی را از شعار زدگی نجات داده بود. مرگ در این فیلم یک جمله را چندین بار تکرار کرد، جمله‌ای که نشان‌دهنده اقتدار بی‌همتای خداوند است: خداوند برای انجام کارهای دنیا وسیله‌های مختلفی دارد... گاهی عزرائیل وسیله است و گاهی آدم‌ها.