لحظه‌های قابل اعتنا

الفت کتابی را نیز با عنوان «پروانه و سنگ» در کارنامه دارد که مجموعه‌ای از ‌هایکوهای اوست. در آثار این شاعر ترانه، سپید و‌ هایکو به موازات هم دیده می‌شوند. مروری بر آثار آمده در وبلاگ«کاکوتی» نشان می‌دهد الفت در سپید‌های کوتاه موفق‌تر است. به عبارت دیگر در ترانه‌ها، هرچند مختصات قالب را خوب رعایت کرده است، اما کمبود اتفاق شاعرانه و نیز حضور گاه گاه برخی کلمات ثقیل و البته نداشتن یک نگاه و بیان شخصی سبب خلق ترانه‌هایی متوسط و نه عالی شده است: (کوه یخی شبیه دل، تو سینه تو پنهونه/ باید فراموشت کنم، تا قلبم آروم بمونه)

اما در سپیدها ماجرا فرق می‌کند، بخصوص در شعرهای کوتاه. شاعر بخوبی توانسته است شاعرانگی خود را در چند سطر متراکم کند و این نکته سبب ایجاد لحظه‌های قابل اعتنا شده است. به عبارت بهتر، هرگاه شاعر ایجاز را رعایت کرده و از ترس عدم درک مخاطب به تشریح موقعیت نلغزیده است، نتیجه کار خواندنی‌تر شده است.

از سوی دیگر، زبان در شعر الفت در اختیار معناست و شاعرانگی معطوف به حرکت‌های زبانی نیست. این نکته هر چند شعر را ترجمه پذیرتر می‌کند، اما از سوی دیگر آن را از یکی از ابزارهای خود برای خلق اتفاق محروم می‌کند؛ بنابراین شاعر باید جنبه‌های دیگر شعر نظیر تخیل، ایماژ و... به عبارت دیگر کشف‌های معطوف به معنای خود را پررنگ‌تر کند که البته کار آسانی نیست. می‌شود به شاعر پیشنهاد کرد که توجه خود را به قابلیت‌های زبان افزایش دهد و از ظرفیت‌های واژه بیشتر سود ببرد.

اما گذشته از همه این حرف‌ها، شعر الفت هر گاه به عمق شاعرانگی معنامند خود قدم می‌گذارد و فرصت‌های ناب تصویری و اندیشگی را از کف نمی‌دهد، لحظاتی درخشان خلق می‌کند که قابلیت بارها خواندن را دارند. در 2 شعر کوتاه زیر همین عناصر قابل بازخوانی‌اند. توجه شاعر به حرفی که برای گفتن دارد و وجود حرفی که ارزش گفتن و شنیدن را دارد و نیز عمق اندیشگی مناسب و استفاده درست از بیان روان و بدون پیچش برای انتقال درست معنا و چینش درست واژگان سبب شده است این دو شعر نمونه‌ای از آثار خوب مرمر الفت باشد:

1
تو،
به خاطر خودت می‌خوابی
من،
به خاطر خودم بیدار می‌مانم
اما...
زندگی دنبال مصاحبش می‌گردد!
2
دیگر شعر نمی‌نویسم،
 شعر مرا می‌نویسد
که با قلمی شکسته
فاصله‌ها را گز می‌کنم