فرهنگ انقلاب نام سپاه را هماره عجین با شهادت ثبت‌کرده است. چه آن روز که محمد بروجردی در کنار مردم کردستان جنگید و به شهادت رسید و چه امروز که سردار شوشتری و همرزمانش در میان مردم خونگرم سیستان و بلوچستان به خاک و خون غلتیدند و بار دیگر جامعه را با تفسیری دیگر از واژه شهادت جانی دوباره دادند.
هدای ما تا بودند مظهر جانبازی و فداکاری، مردم‌داری و خدمت، خلوص و صداقت بودند و امروز که نیستند باز ما را به همین ارزش‌ها فرا می‌خوانند. مگر سرداران شهید سپاه در سیستان چه می‌خواستند؟ آیا جز این است که قرار بود با نگاهی وحدت‌بخش و امنیت‌آفرین به دیدار بزرگان و ریش‌سفیدان طوایف منطقه بروند.
آیا باید پاک‌ترین فرزندان ملت به جرم عشق به مردم در محروم‌ترین نقاط کشور به دست تروریست‌ها این‌گونه به خاک و خون کشیده شوند.
سردار شوشتری از یادگاران و جانبازان دوران دفاع‌مقدس و همرزمان شهید باکری محسوب می‌شد. وی فرمانده عملیات مرصاد در مقابله با تجاوز و تهاجم نظامی منافقین در غرب کشور بود و چه سعادتی بالاتر از این که امام راحل‌مان در پیامی که آن روزها خطاب به وی ابلاغ کرد، فرمود:
«در این دنیا که نمی‌توانم کاری بکنم. اگر آبرویی داشته باشم در آن دنیا قطعا شما را شفاعت خواهم کرد.» بی‌تردید یاد و نام او و دیگر شهیدان سرافرازمان همیشه بر‌تارک این مرز و بوم می‌درخشد و خون سرخشان پیام‌آور وحدت شیعه و سنی و امنیت آحاد مردم در سراسر کشور خواهد بود.
