پزشکان در جنگ

این مجموعه تلویزیونی نقطه آغاز متفاوتی داشت. نقطه‌ای که شاید هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که قصه آن به این جا برسد و البته پیوند میان بخش ابتدایی و گروه‌های جنگی خود از تبحر کارگردان کار حکایت دارد. داستان پزشکی که در خانواده‌ای معتدل و آرام در تهران در حال زندگی است؛ روانپزشکی که خود از بیماری «آسم» رنج می‌برد و روابط بسیار نزدیکی با خانواده‌اش دارد. گرچه او مدام در حال طبابت است اما به دلایلی نگاهی خاص به گذشته دارد، نگاهی که شروع قصه را با یک نوشته و یک تلنگر ساده آغاز می‌کند. این روایت ابتدایی مجموعه را به سمت و سویی خاص هدایت کرده است. ورود مادر و دختری به مطب این پزشک به همراه نگاه‌های بغض‌آلود سبب می‌شود تا قصه روند تندتری به خود گیرد، روندی که این پزشک را به گذشته نه‌چندان دور می‌کشاند و او را با خاطرات قدیمی‌اش همراه می‌کند. از همین جاست که داستان کلید می‌خورد و روایت تصویری از گذشته کمک می‌کند تا همه ابعاد تلخ و شیرین مطرح شود. اما نباید از خاطر دور داشت که چنین بستری نیز اگرچه دامنه قصه را با نوسان روبه‌رو می‌کند، اما چون محور داستان به نوعی از همین جا شکل گرفته، سبب می‌شود تا نکات مهمی در داستان مطرح شود که هر یک دامنه تعلیق محتوایی و موضوعی را دوچندان می‌کند. از این روست که «شب هزار و یکم» در آیین‌ها نمی‌ماند و روش‌ها را هم بیان می‌کند. قصه جنگ و دفاع مقدس با فضایی خاص در این داستان قرار می‌شود حول چند پزشک بگردد که خود در آن دوران به دلایل گوناگون وارد این عرصه شده بودند؛ پزشکانی که خیلی از روند برخی از امور جاریه‌ای که در داستان به آن اشاره می‌شود، آشنا نیستند اما با این وجود هیچ گاه دست از وظیفه حرفه‌ای خود برنمی‌دارند و با دقت همه کارهای لازم را انجام می‌دهند. ترسیم چنین فضایی و سپس اتفاقاتی که برای این پزشک بعد از گذشت 20 سال رخ می‌دهد، سبب می‌شود خشکی و یکنواختی در داستان به وجود نیاید. تنوع بصری با فضاسازی‌های مکرر سبب می‌شود تا مخاطب با دقت و بسیار راحت و روان، بدون آن که در فضاهای مبهم قرار گیرد، سریال را تعقیب کند. با این وجود هیچ گاه حاشیه جایگزین متن قرار نمی‌گیرد و در عین بیان شاخ و برگ که سبب دیدنی‌تر شدن ماجراها شده، نتوانسته نقطه پررنگی در کل داستان شود. قطعا با ظرفیت خاصی که برای این سریال ترسیم شده تا پایان این مجموعه دیدنی‌تر نیز خواهد شد.

محسن علیخانی