من همان سیمرغم

عاطفه. ح از قم: روزها در پی هم می‌گذرند/ لحظه‌ها، ثانیه ها/ و به اندازه پهنای زمین؟... نه! تو زمن دورتری.. / به زبان هم نتوان گفت وسعت فاصله را / واژه‌ها کوتاهند»!

باز هم عاطفه: «آسمان دل من رنگ دل توست خدا/ و در آن گهگاهی / ابرهایی از سر غصه و غم می‌آیند/ و کمی می‌بارند، وز اندوه دلم: / این زمین می‌روید، گل‌ها می‌خندند، چشمه‌ها می‌جوشند/ کودکان می‌فهمند/ راز روییدن گل‌ها از خاک / راز پیوستن این خاک به تو / ما ز خاکیم ولی... / سوی تو می‌آییم، رنگ تو می‌گیریم/ آسمان دل من رنگ دل توست، خدا...»

اشکان امامی از اندیمشک: «تنهایی خیلی دوست دارم برم تو فکر بعضی‌ها / اینو واسه اون می‌خونم خودش می‌دونه که کیا / خودش اینو خوب می‌دونه ولی به روش نمی‌یاره / دل رو به اون راه می‌زنه یه وقت نشه کم بیاره/ یه وقتی بود می‌خواستمش نمی‌دونم منو می‌خواست / نمیدونستم که دیگه فلاکتم تو یک نگاش/ حالا می‌فهمم اون روزها این قدر نبودم پیش تو/ بعد یه قطره اشک غم با یک نگاه گفتم برو/ دور و برم پیدات نشه بد جوری شاکی‌ام ازت / حق نداری با من باشی می‌گیرم این حقو ازت/ می‌گن یه بار می‌گن دو بار نه صد تا نامردی دیگه.

من بخوام با تو باشم این قلب من که نه میگه / تو تنهایی دق بکنم بهتره تا با تو باشم/ تو خاطرش فکر می‌کنه که من هنوزم باهاشم»

این شعر هم که در ستایش استاد سروده شد اسم شاعر ندارد:

از درس‌های سخت تو

از دانشجوهای دست به زیر چانه

سخن‌ها می‌توان گفت

غم نمره اگر بگذارد

صدای استاد با صدای دانشجو درآمیخته

ای مسیح نمره‌ها ای نمره الکی بده

از مهربانی‌های بی دریغت

با تماس‌های تمامی ناپذیرت

من درسخوان نخواهم شد

غم نمره اگر بگذارد

زنگ‌ها در زنگ‌ها دویده

از لطف بی‌پایان تو

که سراپرده درین برد برافراشته

که ملخ‌ها می‌توان زد

باز غم نمره اگر بگذارد

غم نمره کجا بود

اگر استادی مثل تو بود.»