وقتی دیگر مادرانمان نمی‌میرند

وقتی دکتر باقری لنکرانی می‌گوید که مرگ‌ومیر مادران ایرانی در هر 100 هزار نفر از 91 مورد در سال 1990 به 24 مورد در سال 2007 رسیده است، آدم نفس راحتی می‌کشد از این‌که در 17 سال گذشته، 64 نفر از کسانی که قبلا می‌مردند، از پس زایمان برآمده‌اند و به خاطر مراقبت‌های خوبی که از آنها شده و امکاناتی که در اختیارشان قرار گرفته، زنده مانده‌اند و سایه‌شان را بر سر زندگی گسترانده‌اند.

چقدر خوب است که شنیده می‌شود کاهش مرگ‌ومیر مادران ایرانی به خاطر بالا رفتن سطح تحصیلاتشان است و آگاهی‌های آنها که بیشتر از نسل قبلشان شده آنها را در داشتن زایمانی مطمئن کمک کرده است. این هم خیلی خوب است که گفته می‌شود 97 درصد از زایمان‌ها زیرنظر پرسنلی انجام می‌شود که آموزش دیده‌اند و ضریب اشتباه را به پایین‌ترین حد ممکن می‌رسانند.

حالا ما به اهداف هزاره سوم نزدیک‌تر شده‌ایم، پیمان‌نامه‌ای که همه کشورهای جهان را متعهد می‌کند تا سال 2015 میزان مرگ‌ومیر مادران را به سه چهارم رقم سال 1990 برسانند. اگر این وضع ادامه یابد، شاید اوضاعمان خیلی بهتر از کشورهای توسعه یافته‌ای شود که به گفته وزیر بهداشت، در هر 100 هزار زایمانش تنها 20 مادر می‌میرند. اما چقدر خوب می‌شود، اگر ما پایمان را از این هم فراتر بگذاریم و کار را به جایی برسانیم که دیگر هیچ مادر خوشحال از تولد قریب‌الوقوع فرزندش ناامید نشود و به جای زندگی، به روی مرگ لبخند نزند. چقدر خوب می‌شود اگر یادداشت بعدی ما حاوی این خبر باشد که مرگ‌ومیر مادران ایرانی به صفر رسیده است.