ماراتن نفسگیر

مایلی‌کهن هم در این شرایط حساس نیامده رفت تا سکان هدایت تیم ملی بیفتد دست افشین قطبی که فصل گذشته پرسپولیس را قهرمان لیگ برتر کرد.

حالا ما مانده‌ایم و تیمی که 3 بازی حساس را پیش رو دارد. کره شمالی، کره جنوبی ‌و امارات حریفانی هستند که ملی‌پوشان ما باید با مصاف آنها بروند و اگر بتوانند جواز ورود به جام جهانی آفریقای جنوبی را به دست بیاورند و اگر نتوانند به عنوان تیم سوم گروه به مصاف سایر حریفان بروند و داستان رسیدن ما به جام جهانی را تبدیل به رمان کنند.

درست مثل زمانی که کار رسیدن ما به جام جهانی سخت شد و دست آخر حماسه ملبورن به داد مان رسید تا بتوانیم راهی رقابت‌های جام جهانی آمریکا شویم.

حالا هر چه به زمان بازی ایران با تیم کره شمالی نزدیک می‌شویم، ضربان قلب ما هم بالا می‌رود. این بازی یک جور‌های حکم مرگ و زندگی را برای ملی‌پوشان و کادر فنی تیم ملی دارد. اگر در پایان 90 دقیقه بازنده باشیم خود به خود روحیه تیم ما بیشتر از گذشته به هم می‌ریزد و اگر در پایان 90 دقیقه پیروز از زمین خارج شویم داستان ما حسابی فرق می‌کند.

همه اینها را البته گفتیم تا برسیم به این پرسش که چرا همیشه کار ما در چنین رقابت‌هایی با اما و اگر همراه می‌شود. چرا برنامه‌ریزی‌ها به سمتی پیش نمی‌رود که ایران بتواند در رقابت‌ها بین‌المللی هم اندازه نامش ظاهر شود و از تمام پتانسیل‌هایش استفاده کند؟

آیا تدوین یک برنامه بلندمدت برای فوتبال این سرزمین واقعا اینقدر مشکل است؟یعنی نمی‌شود، برای فوتبالی که لژیونر‌های زیادی در خارج از کشور دارد یک برنامه درست و حسابی نوشت و پیاده کرد.

همین چند سال پیش ژاپن در کجای فوتبال آسیا قرار داشت و الان در کجای فوتبال این قاره قرار دارد؟

ما کجا بودیم و حالا به کجا رسیده‌ایم؟ اگر این روند ادامه پیدا کند به کجا می‌خواهیم برسیم.

حالا همه نگاه‌ها به افشین قطبی دوخته شده است. باید دید قطبی می‌تواند از ناممکن‌ها ممکن بسازد؟