مواقع نا آرامی

در 7 ماهه نخست شما همه کار برای فرزندتان کرده‌اید و فرزندتان مادر و پدر را به منزله یک حامی ‌می‌داند. اما از 7 ماهگی به بعد او بین پدر و مادر تفاوت قائل شده و متوجه می‌شود که گاهی مادر در کنارش حضور ندارد. در این سن فرزند از دوری مادر به مراتب بیشتر دلتنگ می‌شود و آرامش و گرمای حضور او را می‌خواهد. حالا او متوجه می‌شود که شما نیستید و نمی‌داند که چه اتفاقی برایش خواهد افتاد و نگران می‌شود. در این زمان از دو چیز می‌ترسد که کاملا هم طبیعی است:

1) از غریبه‌ها

2) از جدایی از مادر

نخستین عکس‌العمل او نیز به این قضیه واکنشی است که نسبت به غریبه‌ها و دیگران نشان می‌دهد. بسیاری از کودکان این مرحله را براحتی پشت سر می‌گذارند اما در مواردی نیز این امر تا چند سال ادامه می‌یابد.

البته جای نگرانی نیست، زیرا ترس از غریبه‌ها می‌تواند نشانه وابستگی او به فردی که از وی مراقبت می‌کند باشد و برای رشد عاطفی کودک لازم و طبیعی است.

اما برای این‌که ترس او را به حداقل برسانید به آرامی ‌کودک را با شرایط و افراد جدید آشنا کنید و در عین حال به او اطمینان خاطر بدهید که همه چیز مرتب است و جای نگرانی نیست.

اگر او به این کار واکنش خوبی نشان نداد (مانند زمانی که از پدربزرگ و مادربزرگ نیز دوری می‌کند) خیلی مودبانه برای این افراد توضیح دهید که او نیاز به زمان بیشتری دارد تا به حضور آنها عادت کند. هرگز فرزندتان را به اجبار در کنار یا آغوش فردی که تمایلی به حضور او ندارد مجبور نکنید. بهتر است در چنین مواقعی او را در آغوش خودتان گرفته اما نزدیک فرد مورد نظر بنشینید.

بگذارید تا در همین وضعیت آنها فقط با او صحبت کنند. به یاد داشته باشید کودکان نیز مانند بزرگسالان دارای ظرفیت‌های اجتماعی گوناگونی هستند پس باید بگذارید خودش با رغبت با دیگران دوست شود.

پس از این مرحله ترس از غریبه‌ها به ترس از جدایی از شما تبدیل می‌شود و بین 10 تا 18 ماهگی به اوج می‌رسد. این یک ترس جدی برای کودک تلقی می‌شود. پس سعی کنید در این دوران تا حد امکان او را با خود به جاهایی که می‌روید ببرید. و اگر مجبور هستید برای مدت کوتاهی او را تنها بگذارید با بازی‌هایی نظیر دالی موشه به او بفهمانید که نبودنتان موقتی است. هرگز وقتی حواسش به شما نیست مخفیانه خارج نشوید، زیرا بدین ترتیب بیشتر می‌ترسد و ناآرامی‌ می‌کند.

سحر کمالی نفر