سینماگران به لانه باز نمی‌گردند؟

افرادی که مثلا در یک المپیاد علمی برنده شده‌اند و با کسب مدارج علمی با بررسی پذیرش‌هایی که از سوی دانشگاه‌های جهانی به سمت آنها سرازیر شده، بهترین آن را از نظر آب و هوا یا امکانات انتخاب و بلافاصله با بستن چمدانی که به قول سهراب سپهری «به اندازه تنهایی من جا دارد» به سمتی رفته‌اند که درختان حماسه پیداست و رو به آن وسعت بی‌واژه که همواره آنها را می‌خواند.

طبیعی است که مسوولان کشور باید نگران استعدادهای جوانانی باشند که کشوری دیگر را به کشور خود ترجیح می‌دهند و قصد دارند تا حاصل تحقیقات علمی خود را صرف رشد شاخص‌های پیشرفت کشوری غیر از سرزمین مادری خود کنند.
نگرانی مسوولان در این چند سال فقط و فقط معطوف به چهره‌های علمی بوده تا خدای ناکرده یک استعداد ناب از کشور خارج نشود، اما هیچ کس به تعداد قابل توجه هنرمندان سینمای ایران که این روزها مشتاق مهاجرت و رفتن به کشورهای دیگر  از امارات تا کانادا  هستند، عنایتی نمی‌کند. فیلمسازان زیادی را می‌شناسم که سال‌هاست در رفت و آمد هستند تا به طریقی، اقامت کانادا را بگیرند. برخی دیگر نیز موفق به دریافت اقامت شده‌اند و حالا کم کم به فکر اسباب‌کشی به این کشورها هستند.

شاید بسیاری از مخاطبان این یادداشت تصور می‌کنند واقعا مهاجرت یک بازیگر یا یک مدیر فیلمبرداری، یک تدوینگر و... چقدر اهمیت دارد؟ کافی است به مسیری که این افراد در طول دوران کاری خود طی کرده‌اند، توجه کنیم تا بدانیم واقعا خیلی از این افراد محصول یک تجربه 40 ساله هستند و تعداد بسیاری از آنها در یک رشته فنی خاص، به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد.

در فضای سیاست‌زده این سال‌ها که مسوولان یا به فکر تولید «کارگردان» بوده‌اند یا صدور تئوری‌های کلی، غفلت از تربیت نیروهای فنی و کاربلد، وضعیت نیروی انسانی سینما و تلویزیون را در این عرصه بسیار سخت کرده و حالا مهاجرت همین تعداد اندک هم می‌تواند چرخ‌های این هنر  صنعت را روز به روز کندتر کند. کاش کسی بود تا برای این هنرمندان مهاجر هم مثل خلبان‌های مهاجر حاشیه خلیج فارس، گریه و زاری کند!

رضا استادی