به ‌امتحانش ‌می‌ارزد

 در ظاهر طرح خوبی به نظر می‌رسد؛ چون هر چه از تعداد مدعیان خارجی کم شود، مسلما فرصت برای بروز توانایی‌های نفرات داخلی بیشتر می‌شود که البته این امر منوط به آموزش و تمرینات صحیح برای باروری استعدادهای آنهاست ولی پیش از این که سراغ کارشناسان و نظرات آنها درباره این طرح برویم، بهتر است نگاهی به تعداد و آمار دروازه‌بان‌های خارجی حاضر در لیگ هفتم به عنوان یک نمونه آماری بیندازیم، لیگی که با حضور 7 دروازه‌بان غیرایرانی رکورددار این عرصه بین ادوار مختلف لیگ برتر بود.

از جمع این نفرات مارتین رائول (برق)‌، المیر تولیا (صباباتری)‌، ساندرو تومیچ (پاس)‌، گئورگ کاسپاروف (راه‌آهن)‌ و ساشا ایلیچ (پگاه)‌ دروازه‌بانان اصلی بودند که ایلیچ پس از هفته سیزدهم و تغییر مربی در پگاه عطای حضور در این تیم را به لقایش بخشید. عیسی ایندوی (ذوب‌آهن)‌ با ضعف دروازه‌بانان این تیم و حضور دکتر ذوالفقارنسب در نیم‌فصل دوم تبدیل به دروازه‌بان اصلی شد و رونی کوکل آلمانی‌ هم که در نیم‌فصل دوم به پیکان آمد حتی نتوانست در نیمی از بازی‌های تیمش دروازه‌بان ثابت شود و با بدترین آمار ممکن به کار خود پایان داد.

حتی اگر این 7 نفر را دروازه‌بانان ثابت تیم‌هایشان به حساب آوریم، باز هم 11 تیم لیگ‌ برتری از دروازه‌بانان ایرانی استفاده می‌کردند و در عین حال نفرات دروازه‌بانان ذخیره این 7 تیم هم ایرانی بودند که تا حدودی فرصت بروز توانایی‌های خود را پیدا کردند.

پست دروازه‌بانی یکی از حسا‌س‌ترین یا به عبارت بهتر مهم‌ترین پست یک تیم فوتبال است و به عقیده بسیاری از اهالی فوتبال، داشتن یک دروازه‌بان خوب به اندازه یک تیم خوب و مقتدر ارزش دارد؛ چون یک دروازه‌بان سرپنجه می‌‌تواند ضعف دفاعی تیمش را در آخرین نقطه بپوشاند ولی یک دروازه‌بان متزلزل می‌تواند تمام زحمات یک تیم خوب و با برنامه و تهاجمی را با ضعف و اشتباه‌های خود برباد دهد و به همین دلیل است که از قدیم گفته‌اند اشتباه دروازه‌بان هیچ جبرانی ندارد و اولین اشتباه او می‌تواند آخرین اشتباهش باشد اما برای این‌که از نقطه نظر کارشناسی هم با دیدگاه قدیمی‌تر‌های این پست کاملا تخصصی آشنا شویم سراغ برخی از آنها می‌رویم.

سعید عزیزیان دروازه‌بان اسبق تیم‌ ملی و مربی دروازه‌بان‌های فصل گذشته پرسپولیس می‌گوید:‌ طرح خیلی خوبی است؛ چون دروازه‌بانان خودمان فرصت بازی پیدا می‌کنند، ولی این طرح وقتی مفید واقع خواهد شد که آموزش خوبی برای نیروهای داخلی باشد و صرف بازی کردن و رفع‌نکردن اشکالات چیزی تغییر نمی‌کند.

عزیزیان درباره تاثیر طرح ممنوعیت دروازه‌بانان خارجی که بیشتر از 2 دهه است در کشورهای عربی اجرا می‌شود، می‌گوید: فقط یک لحظه تصور کنید که با آن همه پول باشگاه‌های عربی اجازه جذب گلر خارجی هم به آنها داده می‌شد! می‌رفتند بهترین‌های خارجی را می‌گرفتند و تیم‌های خودشان کاملا خالی از دروازه‌بان می‌شد. به عبارت بهتر، همین‌ها را که الان دارند، در آن صورت نداشتند.

عزیزیان در ادامه می‌گوید: دروازه‌بان‌های ما می‌توانند بهتر شوند، به شرطی که در کنار بازی و کسب تجربه نقاط ضعفشان هم با تمرینات صحیح مرتفع شود، ولی وقتی می‌‌دیدند که در تیمشان همیشه اولویت با سنگربان خارجی است،‌ انگیزه‌های خود را از دست می‌دادند.

ولی باشگاه‌ها هم با این طرح موافق هستند؟ آنها که ممکن است در صورت نداشتن یک دروازه‌بان مطمئن ضربات زیادی بخورند و بخواهند با حضور یک دروازه‌بان خوب خارجی سرمایه‌گذاری کلان خود را به شکل بهتری بیمه کنند.

یکی از مدیران باشگاه‌ها به عللی که متوجه آن نشدیم نمی‌‌خواست نامش اعلام شود در این باره می‌گوید: اولا سنگربانان خارجی که به ایران آمده‌اند، هیچ‌کدام نفرات درجه اول و کاملا موثری نبودند که مدعی شویم از نفرات ایرانی یک سر و گردن بالاتر بودند، ثانیا از قدیم گفته‌اند که ظلم بالسویه عدل است، وقتی این طرح شامل همه می‌شود دیگر ناراحتی ندارد. گلرهای ایرانی می‌گیریم و با مربی خوب آنها را می‌سازیم. حداقل شاید به حال تیم ملی مفید واقع شویم.

رضا حاجی‌اسبویی، دروازه‌بان باسابقه کشورمان هم یکی از نفراتی است که در سال‌های اخیر پیه دروازه‌بان خارجی به او خورده و خیلی‌خیلی موافق این طرح است: طرح بسیار خوبی است ولی باید 5 سال پیش اجرا می‌شد که حاصلش را امروز می‌دیدیم. البته ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است. در فصل گذشته 16 دروازه‌بان خارجی در لیگ برتر و دسته یک حضور داشتند که هیچ‌یک نفرات درجه یکی نبودند و جای 12 دروازه‌بان ایرانی را گرفتند.

به عنوان مثال، توپالوویچ هیچ ویژگی ممتازی نداشت و وقتی رفت استقلال قدر وحید طالب‌لو را دانست. تا ساشا ایلیچ بود، هیچ‌کس در پگاه علی‌ نظرمحمدی را نمی‌دید. متاسفانه این میدان‌ دادن بیشتر از حد به خارجی‌ها باعث شد که هیچ دروازه‌بان طراز اولی بعد از عابدزاده در فوتبال ایران ظهور نکند و مربیان تیم ملی جز 2 یا 3 گزینه هیچ انتخاب دیگری برای تیم ملی ندارند.

در حالی که حداقل باید 10 گلر خوب و مدعی پیراهن تیم ملی داشته باشیم، ولی وقتی به دروازه‌بان میدان می‌دهند و اشتباه او را طبیعت فوتبال حرفه‌ای و اشتباه دروازه‌بان ایرانی را فاجعه قلمداد می‌کنند حاصلش همین می‌شود.

من پیشنهاد می‌کنم به جای دروازه‌بان خارجی در باشگاه‌ها مربی درجه یک دروازه‌بانی خارجی بگیرند؛ چون الان آموزش درست و حسابی نداریم و گلر‌های ایرانی با آموزش صحیح می‌توانند شکوفا شوند.» اما نظرات ناصر حجازی درخصوص این طرح خیلی عجیب و جالب است. یکی از برترین دروازه‌بانان یک قرن گذشته آسیا به پرسش‌های ما بدون کم و کاست چنین پاسخ می‌دهد.

آقای حجازی، نظرتان درباره ممنوعیت طرح جذب دروازه‌بانان خارجی در لیگ برتر چیست؟

من نمی‌دانم، بروید از کارشناسان معتبر بپرسید!

در مورد دروازه‌بانی کارشناس معتبرتر از شما سراغ نداریم.

اگر من کارشناس بودم، قبل از اجرای طرح لااقل سوالی از من می‌کردند.

مثل این که از شرایط فعلی خیلی دلخور هستید؟

معلومه! نه حالا که 29 سال است دلم پر است.

ولی به عنوان یک رسانه خیلی دوست داریم نظرتان را درباره این طرح بدانیم.

لیگ‌های بنگلادش و امارات بهترین لیگ‌های دنیا هستند(!) و حالا که آقایان از این لیگ‌ها الگو گرفته‌اند، حتما طرح موفقی است! نمی‌بینید این دو کشور بهترین دروازه‌بان‌های جهان را دارند؟

درخصوص صحبت‌های ناصر حجازی نتوانستیم برداشتی داشته باشیم؛ چون با عصبانیت و کنایه حرف می‌زد. خودتان هر برداشتی دوست دارید، داشته باشید!