به سوی توسعه ( یادداشت دوم )

در ادامه به این مهم پرداخته خواهد شد که چرا شهرستانهای گرمسار و آرادان علیرغم دارا بودن موقعیت‌های ممتازی چون پیشینه تاریخی کهن، مردمانی با فرهنگ و پر تلاش، کثرت جمعیت تحصیلکرده، استعدادهای ناب و نخبگان کشوری، منابع و معادن متعدد و غنی، زمین‌های وسیع و حاصلخیز، رودخانه دائمی حبله رود، قرار گرفتن در محل تقاطع راه آهن سراسری شمال_جنوب و غرب- شرق، برخورداری از شهرکهای صنعتی و دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی متعدد، وجود اماکن تاریخی و جاذبه‌های گردشگری و ... به توسعه و پیشرفت متناسب با ظرفیتهای مذکور نرسیده‌اند؟

قبل از پاسخ به سوال فوق و بررسی همه ابعاد آن، ذکر این نکته ضروری است که طی چند سال اخیر یکی از دلایلی که مانع تحقق توسعه در گرمسار، آرادان، ایوان‌کی و کهن‌آباد شده، بداخلاقی‌ها و خصوصا بداخلاقی‌های فضای مجازی است، چرا که بعنوان یک حاشیه جدی افکار عمومی را از مطالبات اقتصادی، اجتماعی و ... دور نموده است. زمانیکه خانواده‌های متعددی قربانی بی‌اخلاقی‌های مجازی و آماج تهمت‌های ناجوانمردانه قرار می‌گیرند طبیعتا فضای نقد، تبادل نظر و مطالبه‌گری آسیب می‌بیند و این فضای بداخلاقی بسیاری از نخبگان و موثرین را وادار به گوشه‌نشینی می‌نماید.

خویشاوند سالاری، تسویه حسابهای شخصی و ایجاد دوقطبی کاذب و تفکیک جامعه به دو گروه حامیان من و سایر مردم حوزه انتخابیه، همواره مانع جدی بر ایجاد اتحاد و تعاملات سازنده بین آحاد مردم حوزه انتخابیه برای حرکت به سوی توسعه و ایجاد تحول بوده است.

در قسمت‌های بعدی این یادداشت به بررسی بیشتر دلایل عدم توفیق مسئولان شهرستانهای گرمسار و آرادان در تحقق نیافتن توسعه پایدار پرداخته خواهد شد