چ مثل چاپلین

وقتی به جهان قصه‌های کمدی کوچ کنی و آدم اصلی یا فرعی یکی از همین داستان‌ها باشی، بهانه جالبی برای درد کشیدن پیدا خواهی کرد؛ خنداندن کسی که قصه تو را می‌خواند یا می‌بیند. به گمانم بهتر است آدم‌ها با دردهایت بخندند تا آن‌که بی‌تفاوت و کوروار از کنارش بگذرند! دلیل سوم مهم‌ترین دلیل است. در عصر صامت و روزهایی که سینما با صدا غریبه بود، سرگذشت‌ها را تصویر و حرکت نشان می‌داد. حتی اگر فردی دهانش را به نشانه تکلم می‌جنباند بازهم صدایی جز موسیقی به گوش‌مان نمی‌رسید. برای همچون منی که گوشم از حرف و حرف و حرف پُر است، اندکی تلاش برای حرف نزدن امری است مقدس و دلم می‌خواهد به جهانی پرت شوم که زبان مردم کمترین نقش را در نمایش زندگی‌شان ایفا کند... . دنیای چارلی چاپلین را دنیای انسان‌های بی‌گناه می‌نامم؛ دنیای انسان‌های تنها که همچنان گلیم خود را از آب بیرون می‌کشند. برای مسافر این دنیا شدن، ندای امروز و فردا کردن را بی‌جواب رها می‌کنم.