چرا مدعیان وطن‌پرستی، نسبت به ادعاها علیه جزایر سه‌گانه ایران واکنشی ندارند؟

جام جم آنلاین: در ماه‌های اخیر برخی چهره‌های عمدتا خارج‌نشین مدعی وطن‌پرستی و ایران‌گرایی شده و با بازتولید گفتملن باستان‌گرایی پهلوی، مخالفان خود را متهم به ضدیت با ناسیونالیسم می‌کنند.

این دسته از افراد معتقدند که فقط آنها به ایران علاقه‌مند هستند و دیگران، تعلق خاطری به ایران و تمامیت مرزی آن ندارند!

جالب است که این جریانات اوج وطن‌پرستی و توجه به یکپارچگی لیران را دوره پهلوی می‌دانند اما توضیح نمی‌دهند که چطور در همان دوره، بحرین از خاک ایران جدا شد!

راز سکوت پهلوی‌گرایان و مدعیان وطن‌پرستی در قبال تکرار ادعاهای عربی درباره جزایر سه‌گانه ایران و یا سکوت درباره رشادت شهدا در جنگ تحمیلی را باید در همین مساله بحرین جُست.

جریانات پان‌ایرانیست که تنها خود را پاسدار تمامیت ارضی ایران دانسته و جمهوری اسلامی را متهم به بی‌توجهی به ایران می‌کنند، وقتی با مواضع ضدایرانی اسپانسرهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای خود روبرو می‌شوند، چاره‌ای جز سکوت نمی‌بینند.

در واقع این افراد دفاع از آب و خاک ایران را تا جایی پیگیری می‌کنند که با دستورات اربابان آنها در تضاد قرار نگیرد. به همین خاطر می‌بینیم که اپوزسیون مثلا ایران‌گرای خارج‌نشین، در برابر ادعاها علیه جزایر سه‌گانه ایران سکوت کرده و در قبال حضور نظامی آمریکا در خلیج فارس لب از لب باز نمی‌کند.

همین جریان سلطنت‌طلب در اغتشاشات سال گذشته حتی حاضر به ائتلاف با تجزیه‌طلبانی شد که به وضوح سخن از پاره پاره شدن ایران می‌گفتند، اما گویی این اظهارات آنها با گوش‌های سنگین ناسیونالیست‌های غرب نشین شنیده نمی‌شد.

به این ترتیب حالا که موج تازه‌ای از تهدید تمامیت ارضی ایران توسط رسانه‌های غربی به راه افتاده و در خلیج فارس تهدیداتی صورت گرفته است، انتظار افکارعمومی از مدعیان ناسیونالیسم این است که به‌طور فعال وارد عرصه شده و ضمن محکوم کردن این ادعاها، به دولت‌های غربی برای عدم حمایت از ادعاهای ضدایرانی برخی کشورهای منطقه فشار بیاورند.

اگر شاهد برآورده شدن این انتظارات نیستیم، یک معنا بیشتر ندارد و آن اینکه این جریان در تداوم همان رژیمی است که پیش‌تر در خلیج فارس بحرین را از خاک ایران جدا کرد و اگر بود، بی‌تردید امروز هم جزایر سه گانه ایرانی را واگذار می‌کرد.

این جریان وابسته به سرویس‌های جاسوسی غرب، در واقع ماموریت دارد تا به نام ایران‌گرایی، عملا از تهدید تمامیت ارضی کشور حساسیت‌زدایی کند و با طرح مسائل حاشیه‌ای، زمینه را برای پیشبرد اهداف کلان تهدید مرزهای ایران فراهم سازد.

نسل جدید با آگاهی از تاریخ ایران بهتر می‌تواند قضاوت کند که در یکصد سال اخیر، کدام جریانات حامی واقعی مرزهای ایران بوده‌اند. آن جریاناتی که هشت سال در برابر تجاوز خارجی جنگیدند و بی آنکه ادعای پان‌ایرانیسم و باستان گرایی کنند، وجبی از خاک ایران را به بیگانه ندادند، یا آنها که ادعاهای ایران‌گرایی‌شان گوش فلک را پُر کرده اما در کارنامه‌شان جز از دست دادن بخشی از خاک کشور، چیز دیگری به چشم نمی‌خورد؟