یکی تاریخ می‌سازد دیگری مازراتی می‌گیرد!

آنها انتظار زیادی ندارند؛کمی احترام و نگاه مسئولانه به ارزش تاریخ‌سازی‌ها و مدال‌آوری‌های‌شان اما رفتاری که می‌بینند خلاف آن است. آنها ارزش و احترام نمی‌بینند که هیچ؛ بلکه با رفتاری غیر ورزشی و غیر مسئولانه همیشه در قبال‌شان بد‌رفتاری شده است. نمونه این رفتارها را بارها و بارها دیده‌اید. از کارت هدیه مسدود یک میلیون تومانی برای تاریخ‌سازی کامران قاسم‌پور و بردن کاکس آمریکایی تا جایزه کتری و قوری سارا عبدالملکی و پاداش ۵ میلیونی ناهید کیانی برای تاریخ‌سازی در تکواندو. از سوی دیگر چند روزی است که ملی‌پوشان فوتبال ایران با قراردادهای میلیاردی صرفا برای حضور در جام‌جهانی و البته متحمل شدن سنگین‌ترین شکست تاریخ فوتبال ایران در جام‌جهانی، حواله ورود خودروهای لوکس به کشور را دریافت کرده‌اند. انتشار تصاویر مربوط به واردات خودرو توسط ملی‌پوشان فوتبال بار دیگر مصداق بارزی برای تبعیض علنی میان مدال‌آوران ایران و فوتبالیست‌ها شد. این گزارش شامل نقل‌قول‌ها و مصاحبه‌هایی کوتاه از ستاره‌های ورزش ایران است از آنچه به جای تقدیر بر آنها گذشته است.

محمدرضا گرایی، کشتی
من هیچ وقت نمی‌گویم چرا به فوتبال رسیدگی شد یا چرا به فلان ورزشکار پاداش دادند. نوش جان فوتبالیست‌ها، اما این‌که تبعیض بین رشته‌ها قائل می‌شوند، آزار‌دهنده است.گاهی اوقات به خودت می‌آیی و می‌بینی برای کشورت زحمت کشیدی و مدال گرفتی و بعد که هیچ توجهی از سوی مسئولان به تو و هم تیمی‌هایت نمی‌شود، دلسرد می‌شوی. من گفتم جایزه ما را ندادند، اما اگر بدهند فکر می‌کنید چقدر است؟ آیا پاداش ما یک دهم فوتبالیست‌ها هم هست؟ مشکل ما با بی‌عدالتی است و به عنوان یک قهرمان جهان از وزارت ورزش و دولت می‌خواهم که صدای کشتی‌گیران را هم بشنوند و عدالت را رعایت کنند. ما برای گرفتن مدال و قهرمانی در جهان همیشه زیر فشار هستیم، اما بعد از مسابقات انگار ما را یادشان می‌رود! هیچ پاداشی هم کار نیست.

پریسا عرب؛ دوومیدانی
کمتر از هفت ماه پیش در آذر ماه دو مرحله لیگ صحرانوردی داشتیم، باشگاه تراکتورسازی اعلام کرد که ما با شما قرارداد می‌بندیم و قرارداد هم منعقد شد. بازی‌ها تمام شد و وقتی ما خواستار پرداختی‌های‌مان شدیم، اعلام کردند که هفته بعد برای‌تان واریز می‌کنیم. این وعده و وعید‌ها ادامه داشت تا این‌که به ما اعلام کردند ما بجز فوتبال، مخصوصا برای بانوان، هیچ پرداختی نخواهیم داشت و قرار نیست پولی برای شما واریز شود. می‌گویند ما هیچ پولی به دخترها نمی‌دهیم، ما فقط تیم فوتبال داریم و برای دوومیدانی هیچ برنامه‌ای نداریم مخصوصا برای دخترها! آقای نصیرزاده، مدیرعامل تراکتورسازی این حرف را به ما زد. ایشان حتی به ما توهین هم کردند، با لحن زشتی با ما حرف زدند و با ادبیات بدی ما را مورد خطاب قرار دادند این در حالی است که برگه قرارداد دارم و هیچ دلیلی برای دروغ ندارم. کفش من به عنوان دونده استقامت ۱۲ میلیون تومان است و قرارداد من که بین همه بچه‌ها بیشتر از همه بود، ۳۶ میلیون تومان شده است! به نظر شما ۳۶ میلیون تومان ارزش دروغ گفتن دارد؟ آن هم برای باشگاهی مثل تراکتورسازی. کسی که در آن بازی‌ها اول شد یک دونده کنیایی بود وگرنه اولی من در تمامی مسابقات ثابت است. من چند روز پیش رکورد خودم را دوباره جابه‌جا کردم و برای همه این‌ها تلاش می‌کنم. واقعا نمی‌دانم چرا به من و امثال من بهایی داده نمی‌شود. چرا باید دائم به ما گفته شود هفته بعد پول‌تان را پرداخت می‌کنیم ولی حرف‌های‌شان دروغ باشد؟ به من گفتند پول یک هفته بعد در حساب‌تان است،آن را برداشت کنید ولی کماکان هیچ خبری نیست. ما حتی اظهارنامه هم برایشان فرستادیم ولی هیچ جوابی نگرفتیم. از ته دل امیدوارم این مساله پیگیری شود.

علی پاکدامن، شمشیربازی
من اعتراضی به تبعیض قائل شدن میان فوتبال و دیگر رشته‌ها نداشتم چون به عنوان یک ورزشکار خودم اهل فوتبال هستم، یک سوال از من در خصوص حواله‌های خودرو کردند و من هم گفتم تمام ورزشکارانی که در رشته‌های انفرادی در مسابقات جهانی و المپیک مدال طلا کسب می‌کنند، حق‌شان حواله خودرو است. وقتی ورزشکارانی مانند حسن یزدانی، کامران قاسم‌پور و ناهید کیانی و... در مسابقات جهانی مدال طلا کسب می‌کنند، لیاقت این را دارند که این حواله را دریافت کنند. آرزوی ماست که بیشتر دیده شویم و مسئولان کاری را که انجام می‌دهیم، ببینند. من ۱۲ مسابقه بدون باخت انجام دادم و قهرمان آسیا شدم و اگر بخواهم در جهان هم مدال طلا بگیرم باید ۱۲ مسابقه بدون شکست داشته باشم. ما دوست داریم دیده شویم، نه این که حواله خودرو بگیریم، فقط به این‌ دلیل که بتوانیم شرایط بهتری در آینده داشته باشیم. اگر ورزشکاران دیده شوند روز به روز پیشرفت خواهند کرد.

سارا عبدالملکی، پاراقایقرانی
ورزشکار بودن در هر رشته‌ای کار بسیار سختی است. برای درخشیدن و مدال آوردن باید از بسیاری لذت‌ها عبور کنی. تفریح، مسافرت و ... ولی متاسفانه یک ورزشکار بابت زحماتی که می‌کشد، نه تنها احترام نمی‌بیند بلکه هیچ بهایی هم به او داده نمی‌شود. همه جای دنیا بین فوتبال و دیگر رشته‌ها فرق هست ولی تبعیض نیست. حقوق یک سال ما اندازه پول یک مکمل هم نیست! در ماجرای تقدیر شورای شهر، به من واقعا توهین شد و من مدت‌ها حالم بد بود تا این‌که آن پست را گذاشتم. شاید آنها هم نمی‌خواهند توهین کنند ولی در جایگاه درستی نیستند. رئیس تربیت بدنی شهر ما‌، استان البرز یک زنگ بمن نزد. من به عنوان تنها قایقران ملی‌پوش استان البرز، هیات قایق‌رانی استان البرز را نمی‌شناسم. من حمایت هیچکس را نداشتم و فقط به پشتوانه خودم و خانواده جلو رفتم و متاسفانه مسئولان در خواب و فکر جیب خودشان هستند. سوال من این است. شما مگه مسئول ما نیستی؟ وقتی به ما نمیرسی و اصلا ما را نمی‌شناسی، چه‌ کار می‌کنی؟
فدراسیون پاراقایقرانی خیلی به من کمک کرد و هیچ فرقی بین ما و دیگر ورزشکاران نگذاشت ولی مسئولان هیچ. شورای شهر هم کاری کرد که بیشتر توهین بود. وقتی کتری و قوری را دیدم به مادرم گفتم دارند با من شوخی می‌کنند؟واقعا نمی‌دانم چه منظوری داشتند! بعد به من گفتند برو کتری و قوری‌ات را عوض کن ولی هم قیمت این بردار! شما تمام زحمات مرا زیر سوال بردید. آن قدر عصبانی شدم که گفتم دیگر ورزش نمی کنم. من از دیدگاه خودم هنوز مبتدی هستی و هرگز خودم را دست بالا نمی‌بینم ولی وقتی به من می‌گویی قهرمان، بد نیست با قهرمانت این‌طور رفتار می‌کنی؟