همان همیشگی!

بعد از شکست مقابل فرانسه نیز کاپیتان صمد نیکخواه‌بهرامی در ۳۸‌سالگی بالاخره اعلام کرد دیگر ملی‌پوش نمی‌شود اما آن یکی کاپیتان یعنی حامد حدادی ۳۶‌ساله اعلام کرد تصمیمی برای خداحافظی ندارد.  مهران شاهین‌طبع سرمربی تیم‌ملی بسکتبال هم با جملات همیشگی و آشنا، مصاحبه خود را انجام داد و چیز جدیدی نگفت. اعضای تیم بسکتبال هم چیز جدیدی در المپیک نبودند. همه همان بودند، بی کم و کاست و بدون هیچ تغییر قابل توجهی. همان همیشگی. همان صمد، همان حامد و حتی همان بهنام یخچالی. فضای رسانه‌ای حاکم بر آن هم یکسان بود؛ مملو از دوگانگی. یک عده تندترین انتقادات را نثار شاهین‌طبع و تیمش کردند و یک عده هم گفتند همه چیز قابل پیش‌بینی بود و ایرادی نیست. یک عده پا را فراتر گذاشتند و دست به تعریف و تمجید از عملکرد تیم‌ملی زدند. اما بزرگ‌ترین دلداری را فیبا (فدراسیون جهانی بسکتبال) داد. بزرگ‌ترین نهاد بسکتبال جهان با انتشار پستی در اینستاگرام رسمی خود درباره تیم‌ملی ایران نوشت: «سپاس از تمام هواداران عالی بسکتبال در سراسر ایران. امیدواریم در المپیک پاریس دوباره ببینیمتون.» تیم به جهانی پاریس هم می‌رود و آنجا دیگر صمد را در کنار خود نخواهد داشت. بدون صمد اوضاع چگونه خواهد بود؟ یکی از ستون‌های اصلی تیم‌ملی کنار می‌رود. شاید این مقدمه‌ای برای یک جان تازه، یک نیروی تازه نفس باشد. شاید.

دیدار ایران و فرانسه در المپیک توکیو آخرین حضور مهران شاهین‌طبع به عنوان سرمربی تیم‌ملی بود. سرمربی تیم‌ملی بسکتبال قبل از اعزام تیم به المپیک گفته بود ماموریت من تقریبا تمام شده و احتمالا از سمت خود کناره‌گیری می‌کنم. روز گذشته نیز اخبار زیادی در رابطه با پایان کار او با تیم‌ملی بسکتبال شنیده شد.

 

 

محمدرضا اسلامی / سرمربی تیم بسکتبال مس کرمان
 حضور تیم‌ملی بسکتبال ایران بین ۱۲ تیم برتر دنیا و بین برترین بازیکنان جهان بسکتبال جای خوشحالی دارد و باید از زحمات تمام آنها تشکر کرد. المپیک میدان بسیار بزرگی است و همیشه بهترین‌ها به آنجا می‌روند.
المپیک صرفا جای بهترین بازیکنان نیست، بلکه جای بهترین تیم ها هم هست. تیم‌های خوب برای حضور در المپیک چند فاکتور دارند: زیرساخت، کادر فنی مناسب، بهترین تدارکات و چند مورد دیگر که مجموع این فاکتورها باعث شکل‌گیری یک تیم قدرتمند می‌شود.
بسکتبال ایران با مجموعه‌ای از بهترین بازیکنان توانمند راهی المپیک شد. هر یک از این بازیکنان افتخارات زیادی داشتند و کادر فنی تیم‌ملی ایران هم از تجربه بالایی برخوردار بود.
اما باید به یک نکته بسیار مهم دقت کنیم. ما در ۱۰سال اخیر چه کار مفیدی برای رده‌های سنی کردیم؟ البته نه این‌که چیزی نباشد، خیر چنین نیست. ما هر سال در رده‌های مختلف نوجوانان، جوانان و امیدها لیگ داشتیم اما هنوز یک سری نیازهای اولیه در رابطه با این رده‌های سنی برآورده نشده است.
بسیاری از تیم‌های لیگ‌برتری هنوز سالن اختصاصی ندارند. در همین تهران به غیر از آزادی سالن دیگری نیست و اگر این سالن دچار مشکلات تاسیساتی شود دیگر جایگزینی در تهران ندارد.
نکته مهم دیگر این که اکنون رقابت‌های آموزشگاهی به فراموشی سپرده شده و این در حالی است که بسیاری از قهرمانان بسکتبال ما از دل همین رقابت‌ها بیرون آمدند. در بحث استعدادیابی نیز برخی به صورت شخصی ورود کردند که همین موضوع لطمه بزرگی به خروجی کار زد. به تمام این مشکلات که نگاه کنیم متوجه می‌شویم حضور در المپیک خیلی کار
بزرگی بود.
از سویی دیگر بیاییم به دیگر تیم‌های حاضر در المپیک نگاه کنیم. در تمام دنیا به خصوص در کشورهای اروپایی برای کودکان و نوجوانان رقابت‌های کشوری،  قاره‌ای و بین‌المللی برگزار می‌شود. وقتی یک بازیکن به ۲۲‌سالگی می‌رسد حداقل ۱۰ رویداد داخلی و بین‌المللی را تجربه کرده است اما در ایران چه؟ بازیکن به ۳۰‌سالگی می‌رسد و تازه به تیم‌ملی بسکتبال دعوت می‌شود! ما باید همه این موارد را بهبود ببخشیم و سپس با استانداردهای دنیا حرکت کنیم.
ما باید نیازسنجی را انجام بدهیم و طبق استاندارد جهانی به یک ثبات بومی برسیم. برنامه‌ریزی برای آینده بسیار مهم است. ایران استعدادهای زیادی برای بسکتبال دارد و با یک پروسه ۱۰ساله می‌توان از این استعدادها نهایت استفاده را برد.

هیلدا حسینی خواه - گروه ورزش / روزنامه جام جم