یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد
واکنش سید محمد موسوی به انتشار رقم‌های میلیاردی قرارداد ملی‌پوشان والیبال
حقوق فوتبالی‌ها نجومی‌تر است
موسوی یک حرف رک و پوست کنده می‌زند و می‌گوید:«شما بیایید حساب کنید منِ بازیکن که نه بیمه دارم و نه امنیت شغلی و فقط کارم همین والیبال بازی کردن است آیا رقمی که دریافت می‌کنم زیاد است؟»
چند روز پیش یکی از رسانه‌ها به نقل از موسوی رقم قراردادش را منتشر کرد. گپ و گفتی که ظاهرا دوستانه بوده اما به مرحله انتشار رسیده. موسوی حالا در واکنش به آن حرف‌ها از این می‌گوید که تا آخر عمر باید والیبالیست باشد،آن هم بدون بیمه و خیلی چیزهای دیگر.
او می‌گوید بیشتر این بزرگ‌نمایی به ایراد نظام اقتصادی برمی‌گردد. در حالی که قرارداد میلیاردی، برای ملی‌پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می شود، پول زیادی نیست و اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
او می‌گوید بیشتر این بزرگ‌نمایی به ایراد نظام اقتصادی برمی‌گردد. در حالی که قرارداد میلیاردی، برای ملی‌پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می شود، پول زیادی نیست و اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
خداحافظی با اولشتین،با شرایط فعلی یعنی خداحافظی تو با پلاس‌لیگا؟
معمولا باشگاه‌ها برای بازیکنان خارجی‌شان در هر موقعیت روی صفحه اینستا یا سایت‌شان پیام می‌گذارند. برای این فصل و با شرایط فعلی، فکر نمی کنم در پلاس لیگا بازی کنم. البته یکسری صحبت ضمنی برای برگشتم به پلاس لیگا در فصل بعد کرده‌ام. هر چند امسال با وضعیت کرونا و شرایط باشگاه‌ها معلوم نیست این فصل لیگ هم برگزار شود.
چطور؟
با وجود کرونای سمج همه چیز معلق است، حتی پلاس‌لیگا. تا این لحظه حرف از برگزاری لیگ بدون تماشاگر است و همه باشگاه‌ها هم یارگیری کرده‌اند. مگر اینکه کرونا مهارشود که فکر می‌کنم در اروپا شرایط بهتر شده است.
بازی بدون تماشاگر لطف دارد؟
هیچ لطفی ندارد. درست است که بعضی مواقع تماشاگران فحش هم می‌دهند اما هر روز نیست. بازی با این شرایط و بدون تماشاگر اصلا معنا ندارد. در سالن والیبال خالی،انگار میل والیبال به‌وجود نمی‌آید. بازی جلوی چشمان تماشاگر هیجان زیادی دارد و خیلی بهتر است. هرچند فعلا کرونا همه چیز را تعطیل کرده است.
خداحافظی اولشتین به زبان فارسی تو را خوشحال کرد؟
تقریبا همه باشگاه‌های خارجی این احترام را برای بازیکنان خارجی‌شان قائل می‌شوند. البته باشگاه‌های ایرانی هم می‌توانند این مدل رفتار را انجام دهند. باشگاه اولشتین به دلیل اینکه یکسال برایشان کارکرده‌ام و احترامی که آنها برایم قائل شده‌اند، خوشحالم می‌کند. کاش در ایران هم این اتفاق بیفتد نه در باشگاه‌ها که حتی برای ملی‌پوشانی که سال‌ها برای تیم‌ملی بازی کرده‌اند اما بدون بازی خداحافظی کنار رفته‌اند، این ادای احترام برای همه خیلی قشنگ است.
انگار حضور لژیونر تنها از بعد فنی برای والیبال خوب نیست و نکات دیگری را هم برای باشگاه‌ها دارد.
یکسری نکات را باید یاد بگیریم. درست است که باشگاه‌های ایرانی به لحاظ سخت‌افزاری با آنها فاصله دارند اما از نظر اجرایی نکات خوبی دارند که خیلی هم سخت نیست. البته مهم‌ترین دلیل آن اجرای قانون است.در لیگ‌های اروپایی قانون حرف اول را می‌زند، بدون اینکه اسثنایی قائل شود،برخلاف ایران که همه چیز کدخدامنشانه حل‌و‌فصل می‌شود. در ایران جناح‌های سیاسی هم بازی لیگ را عقب می‌اندازند و بدون تماشاگر برگزار می‌کنند. در قانون پلاس‌لیگا سه کارت زرد، جریمه و محرومیت دارد و حتی میزان جریمه‌نقدی هم برای ستاره‌ها و بازیکنان گمنام یکسان است. خیلی از حاشیه‌های لیگ والیبال ایران به دلیل عدم‌اجرای قانون است.
چرا این‌قدر روی قرارداد میلیاردی شما حساسیت وجود دارد؟
نمی‌دانم. البته حرف جدیدی نیست و سال‌های قبل هم این حرف‌ها بوده، 20سال است که در فوتبال حرف از حقوق‌های نجومی است اما اتفاقی نمی‌افتد. در‌واقع قرارداد میلیاردی حکم همان عرضه و تقاضا دربازار را دارد. کسی نمی‌تواند انتقاد کند، هرچند یکسری باشگاه‌های دولتی هم هستند که بازیکن میلیاردی می‌گیرند که پشت تفکرشان حتما هدفی هست. البته تنها یکی، دو باشگاه بازیکنانی با قراردادهای میلیاردی ندارند وخیلی از باشگاه‌ها دارند. نکته اصلی اینکه میلیارد حالا اسم بزرگی دارد اما وقتی چهار صفر حذف شود خیلی هم بزرگ نیست. به نظرم بیشتر این بزرگ‌نمایی به ایراد نظام اقتصادی برمی‌گردد. در حالی که قرارداد میلیاردی، برای ملی‌پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می‌شود، پول زیادی نیست. اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
بعضی‌ها معتقدند لیگ والیبال 6ماهه است اما لیگ فوتبال یکسال و جدای از آن لیگ‌قهرمانان و جام‌حذفی هم هست.
این مساله مهمی است. من هم معتقدم لیگ والیبال باید طولانی‌تر باشد. من می‌نویسم و امضا می‌کنم که بازی‌های ما از فوتبالیست‌ها خیلی بیشتر است. ما هر سال 35 بازی لیگ داریم و 40 بازی تیم‌ملی اما فوتبالی‌ها 30 بازی در لیگ دارند و نهایتا هم 10 بازی‌ملی. انتخابی جام‌جهانی و جام‌ملت‌های آسیا هم که هرچهارسال یک‌بار است. به‌نظرم اگر لیگ والیبال 8 ماهه باشد برای والیبالیست‌ها خیلی بهتر است چرا که 35 بازی فشار زیادی نمی‌آورد و خیلی راحت‌تر کار می‌کنی، تا اینکه 5 ماه در اردوی تیم‌ملی، مسافرت‌ها و تمرینات طاقت‌فرسا باشی بدون یک ریال دریافتی. البته لیگ فوتبال هم وقفه زیادی دارد و همین مساله فصل را طولانی می‌کند.
وضعیت تو برای این فصل کی مشخص می‌شود؟
فکر می‌کنم این هفته. واقعیت، من به دلیل حاشیه‌ها، مسائل مالی و... دوست ندارم در ایران بازی کنم. بازی در لیگ ایران برای من بازیکن با‌تجربه، مسؤولیت و فشار زیادی دارد. برخلاف بازی در اروپا که یک بازیکن هستی،تمرین می‌روی، بازی می‌کنی و به خانه برمی‌گردی بدون اینکه کسی از تو توقع داشته باشد. استرسی که من در لیگ ایران دارم در هیچ لیگ اروپایی ندارم.
معمولا باشگاه‌ها برای بازیکنان خارجی‌شان در هر موقعیت روی صفحه اینستا یا سایت‌شان پیام می‌گذارند. برای این فصل و با شرایط فعلی، فکر نمی کنم در پلاس لیگا بازی کنم. البته یکسری صحبت ضمنی برای برگشتم به پلاس لیگا در فصل بعد کرده‌ام. هر چند امسال با وضعیت کرونا و شرایط باشگاه‌ها معلوم نیست این فصل لیگ هم برگزار شود.
چطور؟
با وجود کرونای سمج همه چیز معلق است، حتی پلاس‌لیگا. تا این لحظه حرف از برگزاری لیگ بدون تماشاگر است و همه باشگاه‌ها هم یارگیری کرده‌اند. مگر اینکه کرونا مهارشود که فکر می‌کنم در اروپا شرایط بهتر شده است.
بازی بدون تماشاگر لطف دارد؟
هیچ لطفی ندارد. درست است که بعضی مواقع تماشاگران فحش هم می‌دهند اما هر روز نیست. بازی با این شرایط و بدون تماشاگر اصلا معنا ندارد. در سالن والیبال خالی،انگار میل والیبال به‌وجود نمی‌آید. بازی جلوی چشمان تماشاگر هیجان زیادی دارد و خیلی بهتر است. هرچند فعلا کرونا همه چیز را تعطیل کرده است.
خداحافظی اولشتین به زبان فارسی تو را خوشحال کرد؟
تقریبا همه باشگاه‌های خارجی این احترام را برای بازیکنان خارجی‌شان قائل می‌شوند. البته باشگاه‌های ایرانی هم می‌توانند این مدل رفتار را انجام دهند. باشگاه اولشتین به دلیل اینکه یکسال برایشان کارکرده‌ام و احترامی که آنها برایم قائل شده‌اند، خوشحالم می‌کند. کاش در ایران هم این اتفاق بیفتد نه در باشگاه‌ها که حتی برای ملی‌پوشانی که سال‌ها برای تیم‌ملی بازی کرده‌اند اما بدون بازی خداحافظی کنار رفته‌اند، این ادای احترام برای همه خیلی قشنگ است.
انگار حضور لژیونر تنها از بعد فنی برای والیبال خوب نیست و نکات دیگری را هم برای باشگاه‌ها دارد.
یکسری نکات را باید یاد بگیریم. درست است که باشگاه‌های ایرانی به لحاظ سخت‌افزاری با آنها فاصله دارند اما از نظر اجرایی نکات خوبی دارند که خیلی هم سخت نیست. البته مهم‌ترین دلیل آن اجرای قانون است.در لیگ‌های اروپایی قانون حرف اول را می‌زند، بدون اینکه اسثنایی قائل شود،برخلاف ایران که همه چیز کدخدامنشانه حل‌و‌فصل می‌شود. در ایران جناح‌های سیاسی هم بازی لیگ را عقب می‌اندازند و بدون تماشاگر برگزار می‌کنند. در قانون پلاس‌لیگا سه کارت زرد، جریمه و محرومیت دارد و حتی میزان جریمه‌نقدی هم برای ستاره‌ها و بازیکنان گمنام یکسان است. خیلی از حاشیه‌های لیگ والیبال ایران به دلیل عدم‌اجرای قانون است.
چرا این‌قدر روی قرارداد میلیاردی شما حساسیت وجود دارد؟
نمی‌دانم. البته حرف جدیدی نیست و سال‌های قبل هم این حرف‌ها بوده، 20سال است که در فوتبال حرف از حقوق‌های نجومی است اما اتفاقی نمی‌افتد. در‌واقع قرارداد میلیاردی حکم همان عرضه و تقاضا دربازار را دارد. کسی نمی‌تواند انتقاد کند، هرچند یکسری باشگاه‌های دولتی هم هستند که بازیکن میلیاردی می‌گیرند که پشت تفکرشان حتما هدفی هست. البته تنها یکی، دو باشگاه بازیکنانی با قراردادهای میلیاردی ندارند وخیلی از باشگاه‌ها دارند. نکته اصلی اینکه میلیارد حالا اسم بزرگی دارد اما وقتی چهار صفر حذف شود خیلی هم بزرگ نیست. به نظرم بیشتر این بزرگ‌نمایی به ایراد نظام اقتصادی برمی‌گردد. در حالی که قرارداد میلیاردی، برای ملی‌پوشی که بیمه ندارد و درآمد دیگر و با هر مصدومیتی راحت از دور خارج می‌شود، پول زیادی نیست. اگر آن پول را تا آخر عمر بازیکن حساب کنی، مبلغ زیادی نیست.
بعضی‌ها معتقدند لیگ والیبال 6ماهه است اما لیگ فوتبال یکسال و جدای از آن لیگ‌قهرمانان و جام‌حذفی هم هست.
این مساله مهمی است. من هم معتقدم لیگ والیبال باید طولانی‌تر باشد. من می‌نویسم و امضا می‌کنم که بازی‌های ما از فوتبالیست‌ها خیلی بیشتر است. ما هر سال 35 بازی لیگ داریم و 40 بازی تیم‌ملی اما فوتبالی‌ها 30 بازی در لیگ دارند و نهایتا هم 10 بازی‌ملی. انتخابی جام‌جهانی و جام‌ملت‌های آسیا هم که هرچهارسال یک‌بار است. به‌نظرم اگر لیگ والیبال 8 ماهه باشد برای والیبالیست‌ها خیلی بهتر است چرا که 35 بازی فشار زیادی نمی‌آورد و خیلی راحت‌تر کار می‌کنی، تا اینکه 5 ماه در اردوی تیم‌ملی، مسافرت‌ها و تمرینات طاقت‌فرسا باشی بدون یک ریال دریافتی. البته لیگ فوتبال هم وقفه زیادی دارد و همین مساله فصل را طولانی می‌کند.
وضعیت تو برای این فصل کی مشخص می‌شود؟
فکر می‌کنم این هفته. واقعیت، من به دلیل حاشیه‌ها، مسائل مالی و... دوست ندارم در ایران بازی کنم. بازی در لیگ ایران برای من بازیکن با‌تجربه، مسؤولیت و فشار زیادی دارد. برخلاف بازی در اروپا که یک بازیکن هستی،تمرین می‌روی، بازی می‌کنی و به خانه برمی‌گردی بدون اینکه کسی از تو توقع داشته باشد. استرسی که من در لیگ ایران دارم در هیچ لیگ اروپایی ندارم.
مازیار فیروزی - ورزش / روزنامه جام جم
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
تنظیم سازوکار غرب برای یک درگیری جبهه‌ای
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
پیامی اثر بخش برای مردم مقاوم لبنان
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
ماسک N95 واقعی در بازار نیست! | تولید ماسک بدون تدوین استاندارد آزمایش
گفت و گو
