چی فکر می‌کردیم چی شد!

دراین چند روز چه فکرها پیش خودمان کرده بودیم و لابد شما چقدر به ما خندیده بودید و چقدر آسمان و ریسمان به هم بافته بودیم و چه صابون‌ها به دل زده بودیم و شما هم حتما همه را خوانده بودید و لابد خوش تان آمده بود که می توانید یک ملت را گوش به زنگ نگه دارید و بیشتر این که هنوز قادرید به عنوان عضوی از دولت و نماینده این مجموعه، مردم را به هیجان بیاورید.
پنجشنبه ولی خیلی‌هایمان بعد از اعلام سورپرایز وا رفتیم و خشک شدیم، بعضی‌هایمان نیز به شوخی گفتیم «دکّی» و تکیه کلام معروف حشمت فردوس را تکرار کردیم. اما ما چه وا می رفتیم و چه نه، شگفتانه شما برای ملت، پُست پلاس بود، همان پستی که سال‌هاست می شناسیم به اضافه آپشنی مازاد.
پهپاد پستچی
پست پلاس، این پهپاد زرد را (که نمی دانم چرا مرا یاد لقب مار زرد برای اکبر بیچاره در داستان آبشوران
می اندازد) قرار است روانه آسمان کند و بسته‌های دارویی را به بیمارستان‌ها و جزیره‌ها و هرجا که تا به حال دسترسی به آنها سخت بوده بفرستد، حتی به ما مردم این مجال را بدهد که همدیگر را سورپرایز کنیم و حتما هدیه‌هایمان را هوایی به دست هم برسانیم.
خدایا چه فکر می کردیم و چه شد! حالا اگر به عقب برگردیم گمانه‌هایمان خنده دار به نظر می رسد، این که می گفتیم شاید قراراست به خاطر وقایع اخیر و قطعی اینترنت از جامعه دلجویی شود، یا بناست شگفتانه‌ای رو شود که دل برندهای درحال کوچ از کشور را به دست بیاورد یا این که حدس می زدیم تلگرام رفع فیلتر خواهد شد یا حتی پیش خود داستان می‌بافتیم که می خواهند شبکه ملی اطلاعات (اینترنت داخلی) را توسعه دهند و شگفتا این که خودمان این حدس آخر را می زدیم وخیلی‌هایمان در این دنیای ساختگی غصه
می خوردیم که ای وای می‌خواهند اینترنت جهانی را قطع کنند و اینترنت ملی تحویل مان دهند!
حالا از همه گمانه‌ها خنده دار تر، گمانه عده ای درباره آماده‌شدن ماهواره ناهید 1 برای پرتاب به نظر می رسد
گمانه‌ای که قبل از اعلام سورپرایز با ژستی علمی و البته جدی در محافل رسانه ای نقل می شد وگفته می شد این همان ماهواره ای است که هفتم شهریور امسال دچار مشکل فنی شد و بعد آمریکا تصاویری ماهواره ای از مرکز فضایی امام خمینی(ره) در استان سمنان منتشر کرد که نشان می داد ایران بار دیگر در پرتاب ماهواره شکست خورده، ماهواره ای که البته این سرنوشت‌هالیوددی برایش تایید نشد و وزیر ارتباطات چند روز بعد به همراه خبرنگاران با ناهید عکس گرفت و در توضیح نوشت: من و ناهید همین الان، صبح به خیر آقای ترامپ.
اکنون این گمانه‌ها خاطره ای بیش نیستند و به زودی نیز فراموش خواهند شد ولی آنچه احتمالا می ماند این پهپاد زرد پستچی است که وزیر ارتباطات به افراد باعث و بانی آن خدا قوت گفته و ما را یک سرو گردن از جهان بالاتر توصیف کرده و توضیح داده که چون کشورهای اندکی در دنیا می توانند این‌چنین کنند پس « ما می توانیم».
چرا به فکر خودمان نرسید؟
درست است که پهپاد پستی یا به قول آقای وزیر تجهیزشدن شرکت ملی پست به ماشین برقی، موتوربرقی و دوچرخه برقیِ کاملا ایرانی (که جزو بسته شگفتانه پنجشنبه شب بود) اگر درست و به قاعده اجرا شود بالاخره یک جور پیشرفت محسوب می شود و بازهم به قول وزیرارتباطات اینها می تواند درکاهش آلودگی هوا سهمی داشته باشد ولی چرا این موضوع حتی به ذهن یک نفر از ما هم نرسید و به عنوان یک گمانه درهیچ محفلی مطرح نشد؟ مگر ما دلمان پیشرفت نمی خواهد؟ مگر از آلودگی هوا خسته نیستیم و مگر بدمان می آید که از این آسمان بالای سر بالاخره چیزی نصیبمان شود و این پهنه آبی بیکران به دردمان بخورد؟
جواب این است، نه ما ازهیچ کدام از اینها بدمان نمی‌آید بلکه اتفاقا همه این چیزها را می خواهیم ولی شدت خواستن ما به شدتِ خواستن بقیه مطالباتمان نیست. یعنی ما بیشتر، اینترنت پرسرعت و بدون قطعی می‌خواهیم تا هوای بهتر، ما مشتاق آنتن دهی بی کم کاست موبایل و اینترنت و رفع نقاط کور در کشور هستیم و دست پایین را هم که بگیریم ما همین شرکت ملی پست فعلی را می خواهیم که کارهای روزمره اش را درست انجام دهد و مردم را به خاطر برخی خطاها سرگردان نکند؛ ما اینها را می خواستیم نه پهپاد پستی را .
برای همین است که ما از سورپرایز وزیر، سورپرایز نشدیم چون به قول حسن نمکدوست استادعلوم ارتباطات، این اقدام ربط چندانی با زندگی واقعی مردم ومشکلات آنها نداشت، چون مزیت و تمایز خاصی هم نداشت.
یک شگفتانه سوخته
حافظه به چه کار می آید؟ چرا ما چیزهای مهم را از یاد می بریم و مدتی بعد تازه یادمان می آید که ای وای ما انگار چنین چیزی را قبلا شنیده بودیم؟ اگر همان پنجشنبه شب که سورپرایز وزیر اعلام شد و تقریبا همه بهت زده و دلخور و دمق شدیم لااقل اگر یکی مان حافظه ای قوی و نکته سنج داشت یاد سال 96 و حرف‌های مرداد ماه مدیرعامل وقت شرکت ملی پست می افتاد آن وقت آقای وزیر شگفت‌زده می شد.
دو سال و پنج ماه قبل حسین مهری در سالروز ملی شدن شرکت پست از تفاهم‌نامه پنج بندی پژوهشگاه فضایی با پست خبرداده بود که یکی از آنها ساخت پهپاد پستی بود. او دو سال پیش گفت که این پهپاد ساخته شده و می تواند تا پنج کیلوگرم بار جابه جا کند و حتی اعلام کرد برنامه پرواز این پهپاد بین کیش و بندرعباس در حال پیگیری است.
پس دو سال پیش این پهپاد وجود داشته و مشکل به کارگیری اش، دشواری در اخذ مجوز پرواز مخصوصا درتهران بوده و حالا فقط این پهپاد وارد چرخه خدمت شده نه چیزی بیشتر.
به این ترتیب پهپاد پستی حتی اگر یک مامور کارآمد باشد و مرسوله‌های پستی را به دورترین نقاط کشور نیز برساند ، نمی تواند از انگ سوخته بودن رهایی یابد.
مردم طناز
ماجرای پهپاد پستی که به نوعی توی ذوق خیلی‌ها زد اما جنبه‌های خوب هم داشت و آن طنازی مردم و نحوه اعلام ناامیدی شان از سورپرایز آقای وزیر بود. از آنهایی که موضوع را سیاسی می دیدند و کلماتشان نیش‌های جناحی داشت اگربگذریم خیلی‌ها واقعا بامزه موضع گیری کردند مثل ارغوان که نوشت «حاضرم با یک زلزله 5/6 ریشتری سورپرایز بشم ولی آقای جهرمی دیگه سورپرایزم نکنه چون خسارتش کمتره» یا کسی که نوشت این سورپرایز که به خیر گذشت منتظر سورپرایز بعدی هستیم. کسی اما نوشت «از فردا کبوترهای نر به ماده‌ها می گن عزیزم سوار هر پهپادی نشی فقط اون پهپاد زرده » و دیگری ضرب المثل کوه غرید و موش زایید را یادآوری کرد و طنازی دیگر نوشت گاو وقتی می زاید سرو صدایش در نمی آید ولی مرغ که تخم می کند صدایش عالم را برمی دارد. کاربر دیگری نیز عکسی از یک گربه سفید با چشمانی اشک آلود را به اشتراک گذاشت که نمادی از خودِ ناامیدش بود و دیگری پرسیده بود دوربین مخفی بود آقای وزیر؟
جوانی نیز نوشت مثل تولد بچگی‌هامون بود که هدیه برامون بشقاب و پارچ و لیوان می آوردند و شخص دیگری برای دست انداختن پهپاد پستچی پرسید آیا می شود هندوانه شب یلدا را با این پهپاد فرستاد؟ و اما کسی که برای محمدجواد آذری جهرمی یکی از آن کارت‌های قدیمی صدآفرین که به شاگرد درسخوان‌های مدرسه می دادند تهیه کرد وعکسش را انتشار داد یکی از بامزه‌های پنجشنبه شب بود، همچنین هموطنی که نوشت این سورپرایز چنان مبدا تاریخ شده که هفت هشت سال دیگر مثلا می‌گویم این تلویزیون را در سال سورپرایز جهرمی خریده‌ایم.
شوخی با شگفتانه وزیر و دست انداختن پهپاد زرد با القابی همچون کفتر پلاس و چسباندن یک نان بربری به زیر پهپاد پستچی نیز ازآن کارهای خلاقانه بود که می تواند تندیس خوشمزگی را به دست بیاورد.

نگرانی‌های امنیتی

اما لابه لای کوهی از نظرات مخالف و موافق و طعنه زن و ناامید، چند نفری حرف از یک نگرانی زدند که کاملا بجا بود. یکی از آنها نوشت آنچه که وزیر به عنوان سورپرایز از آن یاد می کند به دلایل امنیتی عملا درتهران امکانپذیر نیست و خود او بهتر از هر کسی این واقعیت را می داند.
این پست که منتشرشد خاطره تیراندازی سه سال گذشته پدافند تهران به سمت شی ای متحرک درآسمان تهران زنده شد که بعدا معلوم شد کوادکوپتری بوده که به قصد ساخت یک فیلم در آسمان پایتخت به پرواز درآمده، کوادکوپتری که در یک شب زمستانی، تهران را با صدای شلیک‌های ممتد به وحشت انداخت و مردم شهر را حسابی دستپاچه کرد.
منتقدان به پهپاد پستچی دقیقا با استناد به آن اتفاق نتیجه می گیرند اگر قرار باشد درآسمان شهرحساسی مثل تهران این پهپادها جولان دهند مشکلات امنیتی پیش می آید چون این اشیاء متحرک توسط سیستم پدافندی بسختی قابل شناسایی هستند و ممکن است با هک شدن، برای کارهای جاسوسی و خرابکارانه استفاده شوند.
این گروه توضیح می دهند به این دلیل است که شرکت موفقی همچون آمازون هم نتوانست ارسال پستی سفارشات با کوادکوپتر را اجرا کند و حتی در کشور امن و پیشرفته ای همچون هلند، پلیس ترجیح داده برای شکار پهپادها و هرگونه هواپیمای بدون سرنشین درآسمان سرزمینش از عقاب‌های تربیت شده استفاده کند. پهپاد پستچی آقای وزیر دقیقا یک کواد کوپتر است چون چهار پره دارد و به این ترتیب درخانواده اکتاکوپترها و هگزا کوپترها که هشت و شش پره دارند و قدرتمند هستند نمی گنجند.
پس این مشکل را نیز دارند که برای حمل مرسوله‌های پستی حجیم نمی توانند استفاده شوند و شاید حق با یکی از کاربران فضای مجازی باشد که این پهپاد را تجسمی از یک زندگی لاکچری در ذهن آقای وزیر تلقی می کرد.
البته بعد از اعلام سورپرایز، عده ای که وزیر ارتباطات را شخصی آگاه می دانستند، گفتند که شاید شگفتانه وزیر چیز دیگری بوده ولی چون به دلایل نامعلوم، ‌شگفتانه اصلی عملی نشده به جایش ازاین پهپاد رونمایی شده، پهپادی درقالب پُست پلاس که اتفاقا محمدجواد آذری جهرمی هجدهم آذر یعنی شش روز پیش درهمایش تهران هوشمند درباره آن حرف زد و با عرض شرمندگی، کمتر کسی آن را شنید و درباره اش فکر کرد.

مریم خباز

جامعه