گذشت از قصاص چشم

به گزارش خبرنگار جام‌جم، پاییز 92، گزارش یک نزاع دسته جمعی در شهر اندیشه در غرب استان تهران روی میز ماموران پلیس قرار گرفت. شاکی پرونده در طرح شکایت خود به ماموران گفت: «از چند وقت پیش به خاطر یک موضوع ناموسی با یکی از دوستانم درگیری داشتم. روز حادثه باز هم با هم درگیر شدیم و دیدم که او به یکی دیگر از دوستان مشترکمان به نام میلاد زنگ زد و از او خواست برای دعوا به کمکش بیاید. میلاد از ما پنج سال کوچک‌تر است. او خیلی سریع خودش را به محل رساند و با من گلاویز شد و یکدفعه چاقویی از جیبش درآورد و به صورت من کوبید. بعد از انتقال به بیمارستان پزشکان تشخیص دادند که چشم من باید تخلیه شود.»
به دنبال شکایت پسر جوان، میلاد تحت تعقیب قرار گرفت، اما خانواده‌اش اعلام کردند که او متواری شده است. متهم یک‌سال بعد از ماجرا خودش را به ماموران معرفی کرد. پرونده در جریان رسیدگی قرار گرفت و با اعتراف میلاد به وارد کردن ضربه، در اولین رسیدگی رای الزام به پرداخت دیه صادر شد. اما شاکی به آن اعتراض کرد و روز گذشته پرونده بار دیگر در شعبه چهارم دادگاه کیفری یک استان تهران رسیدگی شد.
در ابتدای جلسه رسیدگی شاکی گفت: «میلاد من را اول جوانی نابینا کرده و من تقاضای قصاص عضو دارم.»
متهم در دفاع از خود گفت: «اتهامم را قبول دارم، اما پشیمانم. من فقط 15 سال داشتم که به کانون رفتم. آنجا دچار مشکل روحی شدم و پرونده بیماری اعصاب و روان دارم. بعد با قرار وثیقه آزاد شدم، اما چون باز در محل با افراد درگیر می‌شدم، خانواده‌ام وثیقه را برداشتند و باز زندانی شدم. بعد از من برادرم هم به اتهام زورگیری به زندان افتاد. پدرم هم به اتهام حمل پنج کیلو شیشه به اعدام محکوم شده است. از دادگاه تقاضای تخفیف در مجازات دارم تا لااقل بتوانم در کنار مادر و برادر کوچک‌ترم باشم.»
دادگاه بعد از شنیدن دفاعیات متهم حکم قصاص چشم او را صادر کرد. بعد از اتمام جلسه دادرسی، مادر میلاد در راهروی دادگاه کیفری سراغ خانواده شاکی رفت و از آنها خواست به خاطر شرایط روحی میلاد او را ببخشند. التماس مادر میلاد باعث شد شاکی رضایت خود را اعلام کند.