بساز و بفروش

افشیــــن عــلــیـــار، سریال‌های شبکه‌های نمـــایش خــــانــگی را بنگــاه‌های اقتصـــادی دانست. او به جام‌جم گفت: سریال‌های شبکه خانگی در وهله نخست تبدیل به بنگاه‌های اقصادی شده است. به همین دلیل این سریال‌ها از نظر محتوایی نمی‌توانند اثر مهم و قابل اعتنایی باشند.

کد خبر: ۱۲۳۴۷۳۹

اساسا محتوا کم‌ارزش‌ترین بخش این تولیدات هستند، مضاف بر این‌که طرح‌های اولیه این سریال‌ها از شبکه‌های ترکیه‌ای کپی می‌شود. با یک نگاه اجمالی به روند سریال‌سازی در شبکه خانگی به این موضوع پی می‌بریم که مضمون‌های این سریال‌ها فرسنگ‌ها با جامعه امروزی ما مغایرت دارد یا این‌که موضوعات انتخاب شده بنا به دلایل خاصی انتخاب می‌شوند.
او افزود: سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده این سریال‌ها معمولا به دنبال پول‌های کلان هستند و برایشان مهم نیست که محتوای سریال برای جامعه تا چه اندازه مخرب است. این روزها سریال مانکن به کارگردانی حسین سهیلی‌زاده در بخش سریال شبکه خانگی عرضه می‌شود. سریالی تین‌ایجر پسند که با هدف بساز و بفروش ساخته شده است. اساسا سریالی مثل مانکن به مخاطب خودش که بیشتر جوانان هستند، نکته‌ای قابل اهمیت برای ارائه ندارد و نمی‌تواند مفهوم فقر و بدبختی و ازدواج غیرمرسوم را به مخاطبش تفهیم کند. در اینجا مساله مهم این است که چرا کارگردانان ما می‌خواهند به مخاطب رفتار غیرعرف را یاد بدهند. مثلا مهران مدیری در سریال هیولا و حالا سهیلی‌زاده در مانکن به مخاطب جوان گوشزد می‌کنند که ازدواج یک پسر جوان با یک زن میانسال هیچ منعی ندارد. نکته قابل توجه این است که کارگردانان ما نمی‌توانند راهکار به مخاطب جوان خود نشان بدهد، اما به‌راحتی از تابوها عبور می‌کنند.
علیار سریال‌های این شبکه را فاقد پرداخت منطقی دانست و توضیح داد: این سریال‌ها شروع جذابی دارند، اما بعد از چند قسمت، دیگر توان قصه‌گویی را ندارند، به طور مثال در مانکن این‌که چرا یک مرد زن دار باید با یک دختر به مهمانی برود یا چرا یک دختر برای رهایی از آوارگی باید به یک مرد عجیب و غریب پناه ببرد معلوم نیست! این سریال‌های در ناکجاآباد مانده‌اند و نمی‌توانند با در نظر گرفتن مسائل روان‌شناختی، جامعه را نقد کنند. کارگردانانی که در شبکه خانگی سریال می‌سازند اساسا از خط قرمزهای صداوسیما فرار کرده‌اند و این نکته حائز اهمیتی برای آنها محسوب می‌شود. روند ساختاری این‌گونه از سریال‌ها بسیار آسان است و اساسا هیچ‌گونه پرداخت منطقی در این سریال‌ها یافت نمی‌شود. بیشتر این سریال‌ها با هدف سودجویی از مخاطب ساخته می‌شوند، زندگی اشرافی، ماشین‌های گرانقیمت و خانه‌های مجلل از یک سو و زندگی‌های نافرجام و طلاق و خیانت مهم‌ترین نکات این سریال‌هاست که این نکات قطعا از سریال‌های ماهواره‌ای بهره‌گیری می‌شود.
او افزود: همان‌طور که گفته شد تفاوت ساخت سریال در شبکه خانگی در موازات سریال‌های صدا و سیما در این است که کارگردان به‌راحتی می‌تواند از خط قرمزها عبور کند. برای مثال در سریال‌های صدا و سیما نمی‌شود به طور صریح خیانت را نشان داد یا نوع پوشش‌ها براساس مد روز باشد، اما در شبکه خانگی همه چیز مهیاست تا کارگردان یک سریال تین‌ایجر‌پسند مثل عاشقانه و ممنوعه بسازد. اساسا در این سریال‌ها خبری از سبک درست زندگی کردن براساس چارچوب‌های خاص نیست، هسته مرکزی این سریال‌ها زن و شوهرهایی هستند که از لحاظ عاطفی به مشکل خوردند و شوهر حتما باید خیانت کند تا آن سریال مخاطب بیشتری جذب کند!
علیار تاکید کرد: سریال عاشقانه، رقص روی شیشه و ممنوعه با این هدف و نگرش ساخته شدند و هیچ‌کدام از این سریال‌ها نتوانستند با یک فرجام و امیدواری به پایان برسند. به نوعی امیدواری و هدف در این سریال‌ها دیده نمی‌شود و در پایان به دلیل مشکلات فرامتنی، بازیگر قهر می‌کند و سریال روند دیگری پیش می‌گیرد! انگار تنها نکته‌ای که مهم نیست مطالبات مخاطب است.