فقط قشنگ‌ها آدمند؟

این یادداشت اصلا سیاسی نیست.
نه می‌خواهم به علل و ریشه‌های این اتفاق بپردازم و نه می‌خواهم تحلیل خبری و منطقه‌ای تقدیمتان کنم بنده عرض کردم کرد و لر و ترک و بلوچ ندارد کشتن همه‌جا منفور است و پلید.
سخنم چیز دیگری است.
این روزها صفحه‌های اجتماعی را ورق می‌زنم همه جا پر شده است از اعتراضاتی به یورش‌های ارتش ترکیه به کردهای سوری و خب البته کاری صحیح است و حرکتی پسندیده ولی یک چیز که خیلی حین تورق شبکه‌های اجتماعی می‌بینم این است که حس می‌شود هواداری از این قوم مظلوم یک جوری روشنفکری و باکلاسی حساب می‌شود. سلبریتی‌ها و چهره‌ها و پربازدیدها هم قلمی رنجه کرده‌اند و هرکدامشان چیزکی نبشته یا پست کرده‌اند. دمشان گرم اما یک چیزی این وسط می‌لنگد.
چرا؟ عرض می‌کنم! کردها خواننده‌های خوش‌صدا دارند، موسیقی‌های جذاب دارند، رقص‌های آیینی و مناسبتی بیشمار دارند.
شاعران قدر قدرتی دارند.
جغرافیا، لباس و زبان زیبایی دارند و خودشان هم اعم از زن و مرد از چهره‌های فتوژنیکی برخوردارند.
دختران موخرمایی با گیسوان بلند و بافته و چشم‌هایی روشن و لبخندی مهتابی با کلاشینکفی بر دوش و لباسی پلنگی یا لجنی هم که دیگر خود سوژه است. خوراک یک مطلب احساسی است برای خروار خروار لایک درو کردن. اینها را توی گالری گوشی‌ات که داشته باشی یا سرچ کنی امکان همدردی شما کاملا فراهم است. شما می‌توانی یک موسیقی، عکس یک دختر جنگجو یا یک تکه لالایی کردی یا لبخند یا ترس یک بچه کرد را بگذاری توی صفحه‌ات و یک مطلب احساسی عاطفی هم بنویسی و بعد هم با طی یک عملیات هوشمندانه و در عین حال جسورانه و نوآورانه کرد را «کورد» و ترک را «تورک» بنویسی و هشتگ بزنی: بژی کورد و تمام! تبریک می‌گویم به محض این‌که پست بارگذاری شود تو یک فعال رسانه‌ای پاسبان صلح و دوستی و آشتی هستی. متاسفانه در فقره دیگر بلادی که در آنها خون بیشمار بر زمین ریخته است و از این افزونه‌های فرهنگی اجتماعی یا زیباشناسانه ندارند به قول گوینده‌های رادیو به محاق فراموشی می‌روند.
یمن، افغانستان، عراق، نیجریه میانمار و چین همه اینها و خیلی جاهای دیگر که ما حتی خبر نداریم ازشان که اسمشان را بیاوریم شامل همین اصل می‌شود و رد خور هم ندارد.
یعنی از آنجایی که ما ایرانی‌ها زیبایی‌شناسی قوی داریم و کردها هم از منظر فرهنگ و هنر انباشته‌های فراوان دارند، واکنش‌هایمان به این قوم بیشتر و پر رنگ‌تر است و حال اگر قصه مرگ و آوارگی انسان‌ها باشد فرقی بین هیچ انسانی از هیچ قوم و قبیله و کشوری نباید باشد. انسان، انسان است و مهم نیست کسی که آواره می‌شود موی وز و سیاه دارد یا موی فندقی و بلند و شلال بر شانه! برای ذات انسان این مظلوم معاصر دل بسوزانیم. عوارض نسبی‌اند. چشم‌ها را باید شست ...

حامد عسکری

شاعر و نویسنده