امام رضایی‌ها

ضیایی به ما می‌گوید: «برخی از نیات موقوفات سازمان حج و اوقاف، نیات مذهبی است و پولی که به این بخش واریز می‌شود، در ایام ماه رمضان و ماه محرم و صفر و اربعین برای هیات‌های مذهبی و عزاداری‌ها و در حوزه اطعام و اسکان آنها هزینه می‌شود؛ به همین دلیل ما موکب‌هایی در نقاط مختلف کشور داریم از جمله در ایلام و شلمچه و چذابه و همچنین در مرز خسروی و داخل مرز عراق و سامرا و کاظمین و نجف و کربلا .
مهم‌ترین این موکب‌ها، اما موکب امام رضاست که از حدود 15 سال پیش برای اسکان زائران کربلا و ارتحال امام خمینی، در مرز زاهدان میرجاوه احداث شد و سالیانی هم کم‌زائر یا بدون زائر بود، تا زمانی که ستاد مردمی خدمت‌رسانی به زوار خارجی در زاهدان تشکیل و زائرسرای امام رضا(ع) هم دوباره پرتردد شد. زائرسرای امام رضا(ع) نه‌تنها هر شب 3000 نفر زائر را در خود اسکان می‌دهد، که آشپزخانه بزرگش غذای 5000 زائر که روزانه وارد زاهدان می‌شوند را هم تهیه و به موکب‌های سطح شهر توزیع می‌کند، آن هم با پولی که بخشی از آن متعلق به سازمان حج و اوقاف است و بخشی هم متعلق به خیرین استان و کشور.
ضیایی می‌گوید زوار پاکستانی که شمارشان در روز به صد دستگاه اتوبوس می‌رسد، به ایران که می‌رسند انگار وارد بهشت شده‌اند؛ حق هم دارند، آنها پس از 14 روز معطلی و پیمودن 700 کیلومتر راه و طی یک مسیر پرخطر و صعب‌العبور و در حالی که توسط ارتش پاکستان اسکورت می‌شوند، به ایران می‌رسند. و اینجا و با خدماتی که دریافت می‌کنند، از خدمات بهداشتی و درمانی و اسکان و تغذیه و فرهنگی و معنوی، جانی دوباره می‌گیرند.
اینها را بختیاری، مسؤول ستاد مردمی زوار خارجی زاهدان هم تایید می‌کند و به ما می‌گوید مجموعه‌ای دور هم جمع شده‌اند با محور امام حسین(ع) که بین مردم و حاکمیت پیوند زده و پای کار آمده‌اند؛ مجموعه‌ای از خدام امام حسین(ع) از دهه‌های 40 و 50 تا دهه هفتادی‌ها. مجموعه‌ای که خدمت‌گذاری خوب و جانانه‌شان هر سال خارجی‌ها را دلبسته‌تر به ایران و مردم ایران می‌کند تا جایی که از ورود 2000 نفری به ایران در سال 92 رسیدند به 14 هزار نفر و 20 هزار نفر و 40 و 65 هزار نفر در سال‌های بعد و حالا هم 80 هزار نفر.
دلیل این استقبال بی نظیر را بختیاری، محرومیت زائران پاکستانی از انجام شعائر مذهبی در کشور خودشان می‌داند و می‌گوید آنها در پاکستان آزادی مذهبی ندارند، برای همین اینجا که می‌رسند، یعنی همین که پایشان به مرز و خاک ایران می‌رسد، اول بر زمین می‌افتند، این خاک پاک را می‌بوسند و شروع می‌کنند به سینه زنی و عزاداری، مواکب و حضور در مجالس پس از رفع خستگی که دیگر جای خودش را دارد.