همه ما مسؤولیم

بنابراین حقی که مهمان دارد، این است که هیچ‌گاه، آنچه را که میزبان برای او آماده می‌کند کوچک نشمرد. با او به بدی و کنایه رفتار نکند. چراکه بسیاری از میزبانان عراقی، برای این که سفره‌ای را برای مهمانان خود مهیا کنند، سال‌ها کار کرده‌اند و در شرایط بد اقتصادی، سختی‌ها به جان خریده‌اند و آنچه که از سر اخلاص در سر سفره می‌گذارند، تمام داشته‌هایشان است. درست است که عراق در همسایگی کشور ما قرار دارد و هر ایرانی ممکن است حرم امام‌(ع) را خانه خودش بداند و بسیاری از ایرانی‌ها، ارگان‌ها و سازمان‌ها در خاک این کشور، موکب برپا می‌کنند؛ اما این دلیل نمی‌شود که خود را میزبان بداند. زیبنده است که حق میزبانی برای کشور عرب‌زبان باقی بماند.

2
مسلمانان و غیرمسلمانان از بیش از 60 کشور جهان، در راهپیمایی اربعین شرکت می‌کنند؛ بنابراین حضور در پیاده‌روی اربعین، بهترین فرصت برای تبادل‌نظرهاست. هر‌ایرانی می‌تواند به‌عنوان یک سفیر صلح شناخته شود. در پیاده‌روی اربعین در زمینه‌های مختلف، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و حتی توریسم می‌توان تبادل‌نظر کرد. هر‌رفتار و منشی که از هر ایرانی سر‌می‌زند، به‌عنوان رفتار همه مردم ایران تصور می‌شود. هر ایرانی نماینده کشورش است، بنابراین احترام به ‌نظرات، تفکرات، گرایش‌های سیاسی، فکری و مذهبی از واجبات حضور در پیاده‌روی اربعین است.
3
امام حسن عسکری‌(ع)‌ یکی از صفات مومنان را زیارت اربعین می‌داند. ائمه اطهار‌(ع) برای مومنینی که پیاده‌روی اربعین هم انجام می‌دهند، تاکید کرده‌اند که در طول پیاده‌روی، آداب و اخلاق سیدالشهدا‌(ع) و سبک زندگی او را تمرین کنند. فلسفه پیاده‌روی نه‌تنها بیعت با امام‌(ع) که بلکه تمرین سبک زندگی اوست. زائر واقعی کسی است که در حال پیاده‌روی اخلاق حسینی‌(ع)‌ و عمل نیک داشته باشد. با بزرگسالان و کودکان مهربان باشد و به نیازمندان کمک کند. خداوند در قرآن می‌فرماید:‌«با همه به خوبی سخن بگوید و اخلاق اهل بیت‌(ع) را در زندگی پیاده کند و مبلغ آن باشد؛ زیرا کارهای نیک، مذهب را بیشتر تبلیغ می‌کند.»