سفری حیرت انگیز

من از سال 90 به این سفر رفته‌ام. در طول این سال‌ها عکاسی و شرایط آنجا را تجربه کرده‌ام. معمولا از بصره تا کربلا پیاده می‌روم و چیزی حدود یک ماه در سفر هستم. در طول این 500 تا 600 کیلومتر مسیر بین بصره و کربلا، از زندگی آدم‌های مختلف عکس می‌گیرم و آنها را روایت می‌کنم. سختی و آسانی را با هم تجربه کرده‌ام اما چیزی که می‌دانم این است همه‌اش برای من لذت بود و هست. شاید باورتان نشود اگر بگویم چقدر دوستان جدید در شهرهای مختلف عراق پیدا کرده‌ام. دوستانی که در خانه‌شان استراحت کرده‌ام.
آنها بدون این‌که من را بشناسند، بدون هیچ محدودیتی محبت می‌کردند؛ مهر و محبتی که دل کندن را برایم سخت می‌کرد. به نظر من، رسانه اربعین، قلب‌هاست. هرچه هست، انتقالش از قلبی به قلب دیگر است و این در توان هیچ‌کس جز سیدالشهدا نیست. چیزی که در همه این سال‌ها سفر پیاده‌روی اربعین دیده‌ام، حیرت است؛ حیرت نگاه. من هر سال متحیرتر از سال قبل می‌شوم و نمی‌توانم دقیقه‌ای به این حجم از شور و اشتیاق فکر کنم؛ چیزی که سال به سال حیرت من را از این ماجرا بیشتر می‌کند. از همه مهم‌تر می‌دانید این است که فضا فضای اختیار است. شما مختارید که بروید یا نروید. ‌ قصه، همان قصه سیدالشهداست؛ همان که می‌توانستید با او بمانید یا نمانید. این فرهنگ سیدالشهداست که می‌گوید هرکس می‌خواهد نماند، هرکس دو دل است نماند. هیچ اجباری در کار نیست. اربعین هم همین است.‌

مجتبی حیدری

عکاس اربعین