شهید اندرزگو به‌روایت سیدمهدی 6ساله

ما به‌خاطر فراری بودن پدرم، در افغانستان و پاکستان هم زندگی کردیم. یادم است که می‌دیدم که چقدر زندگی سخت است، اما نمی‌دانستم چرا؟ چرا باید چیزی نداشته باشیم؟ چرا باید دائم خانه‌مان را عوض کنیم؟ چرا پدرم کمتر پیش ما هست و در نهایت هم این‌که چرا باید ما را بگیرند و به زندان ببرند؟» بعد از شهادت شهید اندرزگو، ساواک که از طریق همان شنود تلفنی آدرس خانه او را پیدا کرده بود، به خانه اندرزگو می‌ریزد و همسر و فرزندان شهید اندرزگو را به زندان اوین منتقل می‌کنند. زندانی که تا چندین ماه و تا پیروزی انقلاب ادامه داشته و حتی حکم اعدام مادر بچه‌ها هم صادر می‌شود: «حکمی که هیچ‌وقت به مرحله اجرا نرسید و انقلاب پیروز شد.» خاطره ثبت‌شده از شهید اندرزگو در ذهن سید مهدی، خیلی کوتاه است: «خیلی خوب تابستان سال 57 را به‌خاطر دارم. مرداد ماه بود؛ درست یک ماه قبل از شهادت پدر.
یک‌روز پدرم دست من را گرفت و به مدرسه نزدیک خانه‌مان در مشهد برد و اسم من را برای کلاس اول دبستان نوشت. ذوق و شوق آن‌روز را هیچ‌وقت یادم نمی‌رود. آن‌قدر از مدرسه تعریف شنیده بودم که برای اول مهر و رفتن به کلاس اول روزشماری می‌کردم. بودن پدرم در روز ثبت‌نام هم شیرینی مدرسه رفتن را برایم چندین برابر کرده بود؛ اما من آن سال به مدرسه نرفتم. یعنی بعد از شهریور و بعد از شهادت پدر، من به جای این‌که مهر را در مدرسه بگذرانم، در زندان اوین بودم. این ماجرا باعث شد تا سال بعد همراه با برادر کوچک‌ترم که تنها یک‌سال با من تفاوت سنی داشت هردو با هم به کلاس اول برویم. در واقع شیرینی روز ثبت‌نام مدرسه من، با نبود پدرم و اصلا مدرسه نرفتن در آن سال برایم تلخ شد.» سیدمهدی اندرزگو، دیگر هیچ خاطره روشنی از پدرش ندارد: «اگر خاطره از نام خانوادگی‌ام هم خاطره از پدرم محسوب می‌شود می‌توانم برایتان بگویم. در سال‌های بعد از شهادت پدرم و در مدرسه، فامیلی اندرزگو برای خیلی از دوستان و معلم‌هایم سوال بود. من هم برایشان می‌گفتم که پدربزرگ من از فراری‌های رضاشاه بود.
این‌طور که می‌گویند آدمی خوشرو و خوش‌صحبت بوده است؛ شاید برای همین هم به هر شهر و محلی که می‌رفته است، برای همین خوشزبانی و خوش‌برخوردی‌اش، به او اندرز ورز می‌گفتند. البته او حسینی اندرز ورز بوده است که چون حسینی در آن زمان زیاد بود، به او اندرز ورز تنها می‌گفتند. بعد از مدتی هم برای این‌که فامیلی‌اش در دهان بهتر بچرخد و اهالی محل بتوانند راحت او را صدا کنند، به اندرزگو مشهور می‌شود و همین می‌ماند.»