بهانه کاموایی

بالاخره این کتاب‌ها هم شان و مرتبتی دارند و ما اگر سراغشان را نگیریم ترجیح می‌دهند در قفسه‌ها بنشینند و خاک نوش جان کنند تا این‌که خود را عرضه کنند. پس بهتر است برای خواندن آنها دنبال بهانه باشیم و هر از گاهی سراغی از آنها بگیریم.
وقتی می‌گویم دنبال بهانه باشیم این‌طور نیست که بنده به عنوان نویسنده این یادداشت از این توصیه برکنار باشم و خود را مخاطب قرار ندهم! اتفاقا اول خودم عمل کرده‌ام و حالا دارم به شما خواننده گرامی که وقت عزیزتان را برای این صفحات گذاشته‌اید، توصیه‌هایی از این جنس می‌کنم.
آخرین نمونه آن همین چند وقت پیش بود. همکاری گرامی به بهانه به دنیا آمدن فرزند نگارنده این سطرها، عروسکی دست‌ساز و تولید ملی برای «علی‌آقا» هدیه گرفتند. روباهی کاموایی که ظاهرا برگرفته از شخصیت روباه داستان «شازده کوچولو» اثر آنتوان دوسنت اگزوپری بود. ناگفته پیداست که بنده این داستان مشهور و پرفروش را نخوانده بودم (از این‌که کتابی را نخوانده باشیم نباید هراسی به دل راه بدهیم چرا که اگر تا آخر عمرمان شبانه‌روز کتاب بخوانیم، هنوز هم آثاری هست که نخوانده باقی مانده‌اند) و همین عروسک که در تصویر پیداست بهانه‌ای شد برای این‌که مسیرم را به سمت کتابفروشی کج کنم و کتاب را تهیه کرده و بخوانم تا «شازده کوچولو» نخوانده از دنیا نروم. به همین سادگی داستانی پرمعنا و عمیق را مطالعه کردم، هرچند که «شازده کوچولو» کتابی نیست که به یک مرتبه خواندن آن اکتفا کنیم و باید بارها خوانده شود تا معانی خود را بیشتر نشان دهد، ولی به هر صورت یک‌مرتبه خواندنش خالی از لطف نیست، ولی اگر بیش از یک بار باشد بهتر!
به همین سادگی یک عروسک کاموایی بهانه‌ای شد تا یک کتاب بخوانم و اگر این بهانه کاموایی نبود شاید مدت‌ها سراغ این اثر نمی‌رفتم. می‌خواهم بگویم گاهی بهانه‌ای ایجاد می‌شود و کتابی خودش را نشان می‌دهد و ما باید فرصت را غنیمت بشماریم و وقت را تلف نکنیم. اگر خوب دور و اطراف خود را نگاه کنیم اتفاقاتی از این قبیل فراوانند که ما را به خواندن و سفر به دنیای کلمات دعوت می‌کنند حالا ممکن است بهانه شما کاموایی نباشد!

حسام آبنوس

دبیر قفسه