فکر بدنامی نکن!

ولی اگر دل‌تان خواست و تا الان از خواندن ادامه این یادداشت صرف‌نظر نکرده‌اید توصیه می‌کنم تا پایان با من همراه باشید شاید نگاهم را قبول کردید. برکسی پوشیده نیست که منافقین در کشور ما چه میزان خون جوانان را روی زمین ریختند و افراد بی‌گناه بسیاری را به خاک و خون کشیدند تا از این طریق بتوانند سهم خود از نظام اسلامی را مطالبه کنند. جنایت‌های آنها در سال‌های دهه 60 از خاطره کسانی که آن روزها را دیده‌اند پاک نشده و برای کسانی که اهل تاریخ و مرور آن هستند نیز این ترورها هنوز بوی خون می‌دهد. برای همین چهره آنها همیشه آلوده است و کسی نمی‌تواند آنها را از این آلودگی نجات دهد اما عجیب این‌که برخی در این کشور همچنان قلم می‌زنند تا تصویری دیگرگون از اعضای منافقین را به خواننده خود نشان دهند.
نویسنده‌هایی که معلوم نیست از چه آبشخور فکری تغذیه می‌شوند که این‌طور خون‌های ریخته شده را نادیده می‌گیرند و اثری در حمایت از اعضای گروهک منافقین و ترورهایی که مرتکب شدند، می‌نویسند. حتی می‌توان در این زمینه به اثری اشاره کرد که در حمایت از عملیات «فروغ جاویدان» منافقین نوشته شده، عملیاتی که با حمایت صدام علیه کشور صورت گرفت و در آن جمعیت زیادی از زنان و کودکان قربانی شدند تا منافقین بتوانند ترکتازی کنند. اثری که نویسنده آن کوشیده تا جای قاتل و مقتول را عوض کند و عملیات نظامی علیه میهن را امری طبیعی قلمداد کند. یا نویسنده دیگری که تلاش کرده اثری خلق کند و در آن علیه نیروهای نظامی دست به سیاه‌نمایی بزند و کشور را ویرانه‌ای نشان دهد.
حالا متقاعد شدید که چرا از بردن نام برخی آثار پرهیز دارم؟ چرا نمی‌خواهم ولو به مطرح شدن نام‌شان درحد نقد هم مبادرت کنم و ترجیح می‌دهم ناگفته بمانند و در همین حد هم کسی سراغی از آنها نگیرد. کسانی که احتمالا به خود «ایرانی» می‌گویند و در برابر خون‌های ریخته‌شده سکوت می‌کنند و از ترور و عامل آن این‌طور دفاع می‌کنند. در این پرونده سراغ کسانی را می‌گیریم که قلم‌شان را در مذمت ترور و تروریست چرخانده‌اند و چشم بر کسانی که خون هم‌میهنان بی‌گناه خود را بر زمین ریخته‌اند نمی‌بندند.

حسام آبنوس

دبیر قفسه