هیچ‌وقت لنگ نماندیم

خود فاطمه و خانواده‌اش ماهی یک‌میلیون و 800 تا دو میلیون تومان به صندوق کمک می‌کنند. سایر هزینه‌ها از حلقه دوستان و آشنایان تأمین می‌شود. او معتقد است لطف خدا در کمک‌رسانی‌ها را دیده است. احمدی مثال می‌زند: «زمانی بود که ما برای دو نوعروس گلریزان گرفته بودیم و برای این که پول را تأمین کنیم، خودمان می‌خواستیم هزینه اولیه‌ای را بگذاریم.»
اما آنها هیچ پولی نداشتند. فاطمه ناامید می‌شود و با نگرانی، برای آخرین بار، موجودی حسابش را چک می‌کند. در کمال ناباوری، موجودی او، یک میلیون و 700هزار تومان بوده است.
اتفاقی که به نظر فاطمه از برکات گلریزان است. بعدها که پیگیر می‌شوند موجودی از کجا آمده، متوجه می‌شود حق تشویقی و اضافه کاری همسرش به کارت واریز شده است. دست خداوند گره بسیاری از مشکلات را باز می‌کند. او خاطره دیگری هم از امداد غیبی دارد. در ماه رمضان سال گذشته، زمانی که او تمام بسته‌های ارزاق را میان خانواده‌های نیازمند تقسیم می‌کرد، یکی دو خانواده دیگر، به او معرفی می‌شود که نیاز به ارزاق داشته‌اند. احمدی اما هیچ‌بسته ارزاقی برایش باقی نمانده بود.
غم این که کسی از در خانه او دست‌خالی می‌رود، می‌نشیند در دلش. او می‌گوید:‌ «از ناراحتی قلبم سنگین شد. به حیاط خانه رفتم و از خدا خواستم که کمکم کند.» هنوز چنددقیقه از کمک خواستن از خدا نمی‌گذرد که یکی از دوستان احمدی با او تماس می‌گیرد و می‌خواهد با 600هزار تومان نذری که دارد، بسته ارزاق برای خانواده‌های نیازمند تهیه کند.
فاطمه دلش قرص می‌شود و توضیح می‌دهد که به جز آن خانواده توانسته‌اند برای یک خانواده دیگر هم بسته ارزاق تهیه کنند. به‌جز فاطمه و همسرش، دختران کوچک او هم سبک زندگی پدر و مادر را الگو قرار داده‌اند.
مادر دو دختر می‌گوید:‌ «یک روز که ما به خانه یکی از ایتام رفته بودیم، کودکی از ما اسباب‌بازی خواست.» آن زمان اما آنها هیچ پولی برای خرید اسباب‌بازی نداشتند، همین می‌شود که دختر پنج ساله فاطمه، یکی از اسباب‌بازی‌هایش را به مادر می‌دهد تا به کودک یتیم برساند.
فاطمه خوشحال است که نوعدوستی در زندگی‌اش جاری است و بچه‌هایش هم با آنها همراهی می‌کنند.