شور و شوق همیشگی

اگر واقعا عباداتمان را جز با عشق و لذت انجام نداده باشیم، قطعا دلمان می‌خواهد این شوق و اشتیاق را همیشه همراه خودمان داشته باشیم و شک نکنید اشتیاق در عبادت، ضامن ماندگاری و تاثیر آن خواهد بود و ما را به آن‌چیزی که باید می‌رساند. حالا اگر از اجبار و اکراه روزه می‌گیریم، طبیعتا بعد از تمام شدن ماه رمضان، راهی را که آمده‌ایم خراب می‌کنیم و خوبی‌هایمان تداوم نخواهد داشت.
اصولا انسان‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: انسان‌هایی که رو به پیشرفت و تعالی حرکت می‌کنند؛ آنها که امروز اگر به درجه و رتبه‌ای می‌رسند، فردا آن را کم می‌بینند و عالی شدن را هدف خودشان قرار داده‌اند. در طرف مقابل، انسان‌هایی هستند که راه ایستا و حتی عقبگرد را انتخاب می‌کنند و احساس یاس و ناامیدی همیشه با آنهاست. اما نمی‌دانند برای سالم ماندن، افسرده و غمگین نشدن و خوب زندگی کردن، راهی جز بهتر شدن و بهتر ماندن وجود ندارد.
این اتفاق چطور ممکن است؟ تلقین و تکرار راهی است که باعث نهادینه شدن همه آن‌چیزهایی می‌شود که به زیباتر شدن زندگی‌مان کمک می‌کند. انسان‌هایی که این راه را انتخاب می‌کنند، حالشان خوب است، خوابشان خوب است، بیداری‌شان خوب است و همانی هستند که باید باشند. این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم روحیه تعالی را در خودمان پرورش بدهیم یا به حالت ایستا در بیاییم.
ماه شوال، ماه خوبی است که ببینیم آیا به روحیه تعالی خودمان بها می‌دهیم یا آن را رها و بهتر شدن را فراموش می‌کنیم؟ یک ماه رمضان به من نشان داد اراده خوبی داشته‌ام که توانسته‌ام ده دوازده ساعت خودم را کنترل کنم و آب و غذا نخورم. پاداش این اراده هم خوشمزگی یک لقمه نان و پنیر ساده است که هیچ‌وقت شبیه آن را در باقی روزهای سال نخواهم خورد.
پس چقدر خوب است این اراده و حال خوب را به بقیه روزهای سال هم تعمیم بدهیم. یک ماه تمرین اراده را گذراندیم و حیف است که چنین اراده‌ای را که آب ببیند اما نخورد، غذا ببیند اما دهان نزند را به هم بزنیم.

غلامرضا قاسمی‌کبریا

مدرس دانشگاه