از زبان یک یاغی

کتاب پر از دقایق خواندنی ا‌ست و تصویر آن روزهای جامعه را به خوبی به تصویر می‌کشد و میرشکاک سعی کرده با قالب نامه که از مهجورترین قالب‌های فارسی ا‌ست (به‌خصوص در عصر حاضر)، تصویری از جامعه‌ای که شخصیت سیدمحمد هم بخشی از آن است، به مخاطب ارائه دهد. روی صحبت او در این نامه‌ها با سیدمحمدی است که به تعبیر میرشکاک غرق در «ظاهر مذهب» شده و می‌خواهد با تمام پدیده‌های فرهنگی، هنری و اجتماعی با دید سنت زده‌ای مواجه شود و حتی مقابله کند.
این صحبت‌ها و جارو جنجال‌ها زمانی خواندنی‌تر می‌شود که بدانیم میرشکاک این نامه‌ها را به سیدمحمد و سیدمحمدهای سال 77 می‌نویسد.
در این سال‌ها شاهد اوج فعالیت گروه‌هایی تحت عنوان انصار حزب‌ا... در کشور هستیم که منتقد و معترض به برخی رویکردهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه است.
در این گیر و دار، میرشکاک در این نامه‌ها تلاش می‌کند نگاه سیدمحمدها را از فرهنگ و آزادی به پدیده‌ای مهم‌تر معطوف کند و بنیان آزادی را در نامه دوم فرو می‌ریزد و جریان مطالبه‌گری را به سمت «مطالبه عدالت اجتماعی» سوق می‌دهد.
میرشکاک از فساد و غارت اموال عمومی و به تعبیر خودش «امواج مهیب گرانی و تورم» و «فاصله حیرت‌انگیز اغنیا و فقرا» می‌نالد و این ناله‌ها را در سال‌هایی سر‌می‌دهد که سال‌های ظهور پدیده‌هایی چون شهرام جزایری، کرباسچی و بعدتر کرسنت و هزار غده بدخیم دیگر در پیکر انقلاب است. بگذریم...
بیش از این محتوای نامه‌ها را لو‌نمی‌دهم که بخوانید و حظ کنید، اما در ادامه پاراگرافی از این کتاب خواندنی را برایتان نقل می‌کنم:
روزی که من در «سوره» شهید بسیج ـ سیدمرتضی آوینی ـ فریاد برداشتم: «تشیع تفکر است نه اخلاق» صدایم در خلا پیچید و به خودم برگشت.
آن روز امثال تو باید ماهی چند کتاب در باب توسعه و سرمایه‌داری و استعمار نو می‌خواندید و در می‌یافتید که برای آمریکا و اروپا و اسرائیل هیچ اهمیتی ندارد که شما چفیه می‌بندید و شلوارپلنگی می‌پوشید و در خیابان‌ها و پشت موتورسیکلت‌ها امر به معروف و نهی از منکر می‌کنید، چون می‌دانستند .
پس از آن‌که ایران بدهکار بانک جهانی شد، صدای شما خودبه‌خود به هیچ گوشی نخواهد رسید.