روایت بهرام اردبیلی و حکایت ما

این، حکایتِ شاعر شگفت زمانه ما یعنی بهرام اردبیلی و به نوعی حالا حکایت ماست؛ ما که شما را هم‌قبیله ادبیات و هنر خودمان می‌دانیم... ما که اگر کفنی داشتیم، نگاه لیلا می‌کردیم و می‌مردیم. فعلا کفن‌مان پاره‌پوره است؛ ورق بزنید و سه صفحه بعدمان را ببینید تا متوجه شوید از چه جنس پارچه و از چه نوع پارگی‌ای سخن می‌گوییم. یک صفحه از چهار صفحه‌مان دربست در اختیار سازمان آگهی‌های روزنامه قرار گرفته و دو صفحه دیگرمان هم یک لت و یک پار است یعنی نصفش رفته پای آگهی. البته که برای رونق این جریده طیبه و جیب‌های خالی ما روزنامه‌نگاران لازم است اما خب تنها غبن‌مان این است که فرصت دل‌وقلوه‌گیری با شما را محدود می‌کند. علی برکت‌ا....
نمی‌دانم شما که حالا خواننده این ستون هستید چندساله‌اید و چه‌کاره‌اید، اما اگر خودتان را بگذارید جای ما و صندلی کناری‌تان را بنگرید و ببینید همکاری دارید متولد 1374 که چندان شبیه هم‌سن‌وسال‌های خودش نیست، به اولین نکته‌ای که فکر می‌کنید کدام خواهد بود؟ بگذارید از حدس‌زدن این‌که به چه فکر می‌کنید بگذرم [دنبال شر که نمی‌گردیم، می‌گردیم؟!] و بگویم مشکل از عقل محاسبه‌گر ماست لابد. همین متولد 74 حالا 23 سال دارد. نگارنده خود در 17سالگی کار مطبوعات را آغاز کرده و به عنوان «کودک کار مطبوعات» مزین بوده است و حالا غلط بکند فکر کند مطبوعات را بچه‌سال‌ها فراگرفته‌اند. همه اینها را گفتیم تا بگوییم فاطمه‌خانم شهدوست، جوان‌ترین عضو گروه فرهنگ روزنامه جام‌جم امروز پیش از این‌که فکرش را هم بکند که قرار است به سن و سالش پیله کنیم رفته تو نخ ابروی علی‌بابا. همان کاراکترِ روبه‌رویی چهل‌دزد. اما شهدوست را به بغدادیون چه کار؟ ماجرا از این قرار است که یک بنر تبلیغاتی مربوط به یکی از آژانس‌های اینترنتی تهیه بلیت سفر، حسابی شهدوست را فکری کرده که این علی‌بابا چرا این‌طوری است و از مردانگی‌اش چیزی به جا نمانده در این بنر. او با مدیر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی تهران در همین باره گفت‌وگو کرده.
صفحه ده و یازده‌مان، مربوط به گزارشی است درباره فیلم‌های توقیفی چند سال اخیر که به هر حال رفع توقیف شده و اکران شده‌اند؛ فیلم‌هایــــــــی مثل آشــــــــــــغال‌های دوست‌داشتنی، عصبانی نیستم، مادر قلب اتمی، پارادایس، خانه دختر و... . حرف حساب این گزارش این است که وقتی فیلم‌های مهم‌تری مثل خانه پدری و رستاخیر هنوز توقیف‌اند، چرا بابت توقیف و رفع توقیف فیلم‌های کم‌اهمیت‌تر هزینه می‌دهیم و خلاصه که چرا اولویت‌های سازمان سینمایی برای رفع توقیف‌ها مشخص نیست.