امید به «ستایش3»

شاید اگر اندکی وقت بیشتری بر فیلمنامه بگذارند و تامل کنند بر شخصیت‌پردازی و ایجاد موقعیت‌های جذاب داستانی، یقینا نتیجه بهتری عاید خواهد شد ولی فعلا که اوضاع بر وفق مراد نیست.
البته در این میان هرازگاه فیلمنامه‌هایی پرکشش هم به دستم می‌رسد که بی‌بروبرگرد قبول‌شان می‌کنم؛ مثلا «ستایش3» از جمله فیلمنامه‌هایی بود که نظرم را جلب کرد.
سعید مطلبی، نویسنده سریال بشدت حرفه‌ای عمل کرده بود و همین ترغیبم کرد به ایفای نقش بی کمترین دلهره. نزدیک به پنج ماه درگیر ستایش3 بودم و هیچ‌گاه دچار خستگی نشدم چون غیر از متن قوی، کارگردانی حاذق به نام سعید سلطانی هم کنار گروه بود و شرایطی را فراهم آورد که همه چیز بی‌نقص و آرمانی پیش برود.
خودم فکر می‌کنم اتفاق ستایش3 بتواند بعد از مدت‌ها لذت تماشای یک محصول خاص را برای مخاطبان تلویزیون فراهم کند و الگویی فراهم کند برای دیگر سریال‌ها.
هرچند حضور در سریالی مثل ستایش3 امیدواری ایجاد می‌کند نسبت به ارتقای کیفی، ولی شخصا سعی می‌کنم زیاد منتظر پیشنهادهای فوق‌العاده در سینما یا تلویزیون ننشینم و به جایش به بازیگری در تئاتر بپردازم که معیارهای تولیدی همچنان استانداردهای سابق را دارد.
البته هستند همکارانی که دوری از بازیگری را مجالی کرده‌اند برای رفتن سراغ وادی‌هایی مانند کارگردانی و تهیه‌کنندگی اما شخصا این اجازه را به خودم نمی‌دهم در وادی‌های دیگر وارد شوم، چون دغدغه اول و آخرم بازیگری است. البته تجربه کارگردانی در تئاتر را دارم که آن هم فقط تجربه بود و بس.
به گمانم اگر هر کدام از ما کاری را که در آن تخصص داریم انجام دهیم و در آن جلو برویم، خیلی بهتر از آن است که از این شاخه به آن شاخه بپریم و چون در فیلد اصلی‌مان کم‌کاریم، برویم سراغ فیلدی دیگر. همان بحث نزول فیلمنامه‌ها شاید یک دلیلش این باشد که هر کسی به خودش اجازه می‌دهد فیلمنامه بنویسد.
اگر فیلمنامه‌نویسی را به‌عنوان حیطه تخصصی مورد تمرکز قرار دهند و در آن پیش بروند، قطعا اوضاع بهتر خواهد شد؛ یعنی فیلمنامه‌نویسی را جدی بگیرند و به ارتقای کیفیت‌کاری خویش فکر کنند تا کم کم شاهد رشد متن‌های تلویزیونی و سینمایی باشیم.

شهرام پوراسد

بازیگر